آریا بانو - انگیزه – روانشناسی – اختلال شخصیت وابسته (DPD)، نوعی اختلال شخصیتی فراگیر است که در مردان و زنان به‌طور مساوی رخ‌ داده و معمولاً در سن بلوغ یا پس‌ از آن ظاهر می‌شود.
تصمیم‌گیری برای فرد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته ممکن است دشوار باشد، همچنین ممکن است فرد مبتلا به خاطر وابستگی کمتر به دیگران، تعاملات اجتماعی‌اش را با آن‌ها محدود کند. هنگامی‌که فردی نیست که از این افراد حمایت کند، برای آن‌ها تصمیم‌گیری کند و به‌طورکلی از آن‌ها مراقبت کند، افراد مبتلابه DPD دچار احساس اضطراب و ناامنی می‌شوند.
ابعاد وابستگی
وابستگی اصطلاحی است که به‌طور گسترده در ادبیات روان‌پزشکی مورداستفاده قرار می‌گیرد. ازنظر DPD، بهتر است بدانید که وابستگی به سه بعد زیر مرتبط است:
1. وابستگی احساسی به دیگران و اضطراب جدایی . شدت این امر ممکن است در برخی از افرادی که حتی با وجود بدرفتاری با آن‌ها، به خاطر ترس از رها شدن، مایلند در یک رابطه باقی بمانند بسیار بیشتر باشد. این افراد همچنین ممکن است به خاطر ترس از اینکه همسرشان آن‌ها را ترک کند، رفتارهای بسیار خوبی داشته باشند.
2. نداشتن اعتمادبه‌نفس در موقعیت‌های اجتماعی. این مورد شامل تسلیم شدن و تمایل به توافق با دیگران است، حتی زمانی که آن‌ها درست نمی‌گویند. افراد مبتلابه DPD، معمولاً هنگام صحبت کردن با دیگران بسیار مردد هستند.
3. اجتناب از استقلال و خودمختاری. این مورد به معنای متکی بودن به هدایت و راهنمایی از طرف دیگران است.
دو عقیده فراگیر در افراد مبتلابه اختلال شخصیت وابسته وجود دارد، این دو عقیده عبارتند از اینکه “من بیچاره هستم ” و “دیگران باید از من مراقبت کنند”
علائم اختلال شخصیت وابسته کدامند؟
افراد مبتلابه DPD ازلحاظ احساسی بیش‌ازحد به دیگران وابسته هستند و برای خوشحال کردن دیگران بسیار تلاش می‌کنند. افراد مبتلا به این اختلال، رفتارهای ناسازگار و منفعلانه‌ای را از خود نشان می‌دهند و ترس از جدایی دارند. دیگر مشخصه‌های رایج این اختلال شخصیتی عبارت‌اند از:
ناتوانی در تصمیم‌گیری حتی گرفتن تصمیم‌های روزانه مثلاً اینکه چه لباسی بپوشند اجتناب از پذیرش مسئولیت؛ وابستگی به همسر یا دوست در تصمیم‌گیری‌های محل کار یا زندگی ترس شدید از تنها شدن و احساس بی‌کفایتی و ناتوانی پس از پایان رابطه؛ شخص مبتلابه DPD اغلب پس از پایان یک رابطه، بلافاصله رابطه جدید دیگری را شروع می‌کند حساسیت نسبت به انتقاد بدبینی و عدم اعتمادبه‌نفس؛ این افراد معتقدند نمی‌توانند از خودشان مراقبت کنند اجتناب از مخالفت با دیگران به دلیل ترس از دست دادن حمایت عدم توانایی برای شروع پروژه‌ها یا وظایف به دلیل عدم اعتمادبه‌نفس تمایل به تحمل بدرفتاری و سوءاستفاده از دیگران گرایش به ساده‌لوحی

علل ابتلا به اختلال شخصیت وابسته چیست؟
گرچه علل اصلی DPD مشخص نیست، به‌ احتمال‌ زیاد ترکیبی از عوامل بیولوژیکی و روحی و روانی در ابتلا به این بیماری مؤثرند. برخی از محققان معتقدند محافظت و توجه بیش‌ازحد والدین می‌تواند منجر به ایجاد خصیصه شخصیت وابسته در افرادی که مستعد ابتلا به این اختلال هستند شود.
DPD چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اختلال شخصیت وابسته با اختلال شخصیت مرزی یک تفاوت عمده دارد. در اختلال شخصیت مرزی، شخص به ترس از رها شدن با احساس خشم پاسخ می‌دهد؛ اما در DPD، فرد با تسلیم شدن و ایجاد رابطه جدید به ترس پاسخ می‌دهد.
اگر بیشتر یا همه علائم DPD بالا وجود داشته باشد، پزشک با در نظر گرفتن تاریخچه پزشکی و روان‌پزشکی و معاینه پزشکی اولیه، ارزیابی را آغاز خواهد کرد. اگرچه هیچ تست آزمایشگاهی برای تشخیص اختلالات شخصیتی وجود ندارد، پزشک ممکن است از تست‌های تشخیصی مختلف استفاده کند.
اگر پزشک هیچ علت فیزیکی برای علائم پیدا نکند، ممکن است فرد را نزد یک روان‌پزشک، روانشناس، یا متخصص مراقبت‌های بهداشتی بفرستد تا بیماری روانی او تشخیص داده‌شده و درمان شود. روان‌ پزشکان و روانشناسان از ابزارهای مصاحبه‌ای و تشخیصی برای ارزیابی اختلال شخصیتی استفاده می‌کنند.

را های درمان اختلال شخصیت وابسته
افراد مبتلابه DPD، به‌طورکلی به دنبال درمان اختلال خود نیستند. آن‌ها اغلب وقتی در زندگی به مشکل برخوردند به دنبال درمان می‌گردند که اغلب ناشی از تفکر یا رفتار مربوط به اختلال است. افراد مبتلابه DPD، مستعد ابتلا به افسردگی یا اضطراب هستند.
درمان اختلال شخصیت وابسته به‌طورمعمول شامل روان‌ درمانی طولانی‌مدت با درمانگری است که تجربه درمان این نوع اختلال شخصیتی را داشته است. دارو درمانی نیز ممکن است برای کمک به علائم خاص و ناراحت‌کننده تجویز شود.
روان‌درمانی
روان‌درمانی (نوعی مشاوره) روش اصلی درمان DPD است. هدف درمان کمک به فرد مبتلابه DPD است تا فعال و مستقل شود و یاد بگیرد روابط سالمی را شکل دهد. زمانی که تمرکز بر مدیریت رفتارهایی است که با عملکرد تداخل دارد، درمان کوتاه‌مدت با اهداف خاص ترجیح داده می‌شود. این اهداف خاص ممکن است شامل آموزش‌هایی باشد که کمک کند فرد مبتلابه DPD اعتمادبه‌نفس خود را بازیابد یا شامل درمان شناختی-رفتاری (CBT) باشد تا فرد مبتلا بتواند نگرش‌ها و دیدگاه‌های جدیدی را در روابطش اتخاذ کند.
دارو درمانی
دارودرمانی ممکن است برای درمان افرادی استفاده شود که از مشکلات مرتبط همچون افسردگی و اضطراب رنج می‌برند. با این‌ حال دارو درمانی به‌خودی‌خود به مشکلات اصلی ناشی از اختلال شخصیت وابسته نمی‌پردازد. علاوه بر این، دارو درمانی باید با دقت نظارت شود، زیرا افراد مبتلابه DPD ممکن است از این داروها استفاده نامناسب کنند یا از داروهای تجویزی خاص سوءاستفاده کنند.

عوارض جانبی DPD کدامند؟
افراد مبتلابه اختلال شخصیت وابسته در معرض خطر ابتلا به افسردگی، اختلالات اضطرابی، فوبیاها و سوءمصرف مواد قرار دارند. آن‌ها همچنین در معرض خطر مورد آزار قرارگرفته شدن قرار دارند زیرا ممکن است به خاطر حفظ ارتباط با فردی دیگر، مایل به انجام هر کاری شوند.
چشم‌انداز افراد مبتلابه DPD
با استفاده از روان‌درمانی (مشاوره) بسیاری از افراد مبتلابه DPD می‌توانند یاد بگیرند چگونه در زندگی خود انتخاب‌های مستقل‌تری داشته باشند.
آیا می‌توان از ابتلا به DPD جلوگیری کرد؟
گرچه پیشگیری از این اختلال ممکن نیست، درمان DPD گاهی اوقات به فرد مبتلا این امکان را می‌دهد تا روش‌های کارآمدتری را برای برخورد با موقعیت‌ها یاد بگیرد.
آیا تاکنون این بیماری را در خودتان یا اطرافیانتان مشاهده کرده‌اید؟ چگونه با این بیماری مقابله کرده‌اید؟ تجربیات خود را در بخش نظرات با ما و سایر مخاطبین انگیزه به اشتراک بگذارید. از همراهی شما متشکریم.
برگرفته از: webmd.com