بزرگنمايي:

آریا بانو - خبرآنلاین / لیونل مسی و کریستیانو رونالدو، دو فوق‌ستاره دنیای فوتبال هستند که بیش از یک دهه است در مستطیل سبز می‌درخشند و جوایز مختلف را درو می‌کنند؛ اما در سال‌های اخیر یک سوال مهم ذهن طرفداران فوتبال را درگیر کرده؛ آیا پایان عصر این دو ابرستاره فرا رسیده؟
وقتی در مراسم توپ طلای سال 2015 و ساعاتی قبل از شروع مراسم، از رونالدو درباره مسی سوال کردند، او با شوخی گفت:« اگر بخواهم به مسی حسادت کنم، به پای چپ او حسودی می کنم». این جمله، به خوبی نمایان گر کیفیت بالای دو بازیکنی است که بیش از یک دهه است که جهان فوتبال را به تسخیر خود در آورده اند.
رونالدو و مسی در این سالها، به مانند یک یار دیرینه برای یکدیگر بوده اند؛ یارهایی که نقش بسزایی در عطش رقیب برای موفقیت داشته و شاید اگر لیونل مسی ای در کار نبود، کریستیانو رونالدو در این سال ها اینقدر درخشان و اسطوره ای عمل نمی کرد و تا این حد به موفقیت نمی رسید و البته برعکس این قضیه هم درباره مسی صدق می کند.
تصاحب توپ طلا در یک دهه؛ به جز مسی و رونالدو کسی حق ورود ندارد
کریستیانو و رونالدو و لیونل مسی، در سال های اخیر فوتبال را به یک دو قطبی تبدیل کردند که هر کدام یک قطب آن را تشکیل می دادند و جایزه های مهم همچون توپ طلا در فاصله ای میان این دو قطب جا به جا می شد. ماجرای این دو از سال 2008 شروع شد که رونالدو توپ طلا را به نام خود زد و بعد از تا سال 2018 که توپ طلا به مودریچ رسید، این جایزه فقط بین مسی و رونالدو دست به دست می شد و این دو ابرستاره اجازه خودنمایی به شخص دیگری نمی دادند. البته در این سال ها بعضی ها این حجم از موفقیت این دو را به دخالت اسپانسرهاو تبلیغات هم ربط دادند و اینکه در بعضی سال ها همچون 2013 بازیکنان دیگری همچون ریبری مستحق این جایزه بودند اما حقیقت این است که هر چقدر هم عملکرد این دو بازیکن زیر ذره بین باشد، باز هم نمی توان منکر درخشش و شایستگی آن ها شد. کما اینکه کسب 11 توپ طلا توسط این دو نفر که 6 تای آن سهم لئو و 5 تا سهم رونالدو بوده، به خوبی بیانگر این امر است؛ رکوردی که بازیکنان افسانه ای مانند پله، مارادونا، زیدان، کرویف و... هم به آن نزدیک نشدند و بعید است کسی بتواند حالا حالاها به سمت شکستن آن حرکت کند.
این گزارش خواندنی را از دست ندهید
در حد فاصل سال های 2008 تا 2018 که دوران یک دهه سلطه رونالدو و مسی بر دنیای فوتبال و توپ طلا بود، این دو موفق شدند روی هم قریب به 866 گل باشگاهی به ثمر رسانده اند، 9 بار اروپا را فتح کرده اند و جام های ریز و درشت باشگاهی و ملی را بالای سرد برده اند. در این بین رونالدو میان این سال های شکوه و افتخار، با 311 گل بهترین گلزن باشگاه رئال مادرید شده تا بالاتر از بازیکنانی افسانه ای همچون دی استفانو و رائول قرار بگیرد، با 137 گل بهترین گلزن لیگ قهرمانان اروپا لقب گیرد، با 115 گل ملی رکورد دار گلزنی در این عرصه باشد و با 36 سال سن در بالاترین سطح آمادگی باشد. در سوی دیگر هم لئو مسی با 6 توپ طلا رکورد دار کسب این جایزه است، در کنار رونالدو سابقه ثبت بیش از 50 گل در یک فصل را دارد و با کسب بیش از 100 جایزه فردی در طول دوران بازی خود، از این حیث رکورد دار است. از طرفی لئو مسی در طول دوران ورزشی خود موفق به کسب 34 جام شده و رونالدو 30 جام که جمعا این دو نفر موفق به کسب 64 جام معتبر در دنیای فوتبال شده اند؛ همه این ها به خوبی نشان دهنده یک دهه افسانه ای و درخشانی است که دو فوق ستاره فوتبال برای عاشقان این رشته رقم زدند و همچنان هم به درخشش خود ادامه می دهند.
یک سوال اساسی؛ آیا مسی و کریس به پایان خط رسیده اند؟
با تمامی این اوصاف، سوالی که چند سال است ذهن هواداران فوتبال را درگیر کرده و در سال های اخیر شدت بیشتری به خود گرفته، این است که آیا این دو ستاره به پایان دوران خود رسیده اند؟ آیا آن ها مانند گذشته در تیم های خود اثرگذار نیستند و باید برای دوران پر افتخارشان نقطه پایان گذاشت؟حقیقت غیر قابل کتمان این است که رونالدو و مسی با بالا رفتن سنشان، در سبک بازی خود تغییراتی به وجود آورده اند که این مهم در بازی رونالدو نمود بیشتری دارد. کریس که در گذشته در پست وینگر بازی می کرد، و با دریبل های پیاپی و استارت های انفجاری تیم حریف را فلج می کرد، در سال های اخیر بیشتر به سمت بازی در پست مهاجم نوک متمایل شده و دیگر خبری از آن حرکات انفجاری اش نیست اما با این اوصاف باز هم در یوونتوس موفق به ثبت آمار 81 گل شد که نشان دهنده اثر بالای اوست. با این وصف اما به طور کلی آنطور که باید نتوانست به مانند گذشته تیمش را به موفقیت در اروپا برساند و البته در این بین ضعف هم تیمی ها هم دخیل بود. در سوی مقابل لئو مسی در فصل گذشته بارها توانست جور ضعف بارسلونا در هافبک و حمله را بکشد و به قول معروف کار را برای تیمش در بیاورد اما نکته مشهود این است که این دو بازیکن برای درخشش بیشتر، نیاز به هم تیمی های قوی دارند تا شاهکارشان تکمیل شود و ضعف این موارد در سال های اخیر هم در بارسلونا هم در یوونتوس، باعث شد این دو بازیکن نتوانند به مانند گذشته موفق باشند.
آیا این دو ستاره عامل بازدارنده تیم هستند؟
برای بررسی این مورد باید نگاهی به وضعیت هر دو ستاره در فصل گذشته انداخت. برای مثال در فصل 10-2009، مسی در هر بازی به‌طور میانگین 1/2 تکل می‌زد و توپ را از حریف می‌گرفت. در این فصل گذشته اما این میزان به 7/0 مورد در هر بازی کاهش پیدا کرد و همین باعث زحمت دو چندان مسی و فرسایش بیشتر او می شد.
از طرفی کارشناسان معتقدند درخشش مسی ممکن است باعث موفقیت دو چندان تیم شود اما واقعیت این است که خود او گاهی اوقات دلیل بروز این مشکلات است. او الان 33ساله است، پس بیش از پیش باید در طول بازی انرژی ذخیره کند. اگر قرار بود الان هم او مانند قبلاً تکل بزند و برای پس گرفتن توپ دنبال بازیکن حریف بدود، شاید دیگر نمی‌توانست این تعداد گل بزند و پاس گل بدهد. شاید هنوز هم ارزشش را داشته باشد که تیم را حول محور مسی و طوری که او راحت باشد بچینند اما باید توجه داشت که برای این کار باید مسی دوباره به شرایط آرمانی خود برگردد و از طرفی در تیم فعلی اش یعنی پاریسن ژرمن، تمام بازیکنان مانند بارسلونا در خدمت او باشند و با یک همکاری مناسب، شرایط را برای درخشش دوباره او در لباس جدید آماده کنند.
وضعیت برای رونالدو هم کم و بیش همین است
وقتی رونالدو در سال 2018 به یوونتوس منتقل شد، منطق باشگاه این بود که گل‌های این ستاره پرتغال قطعه گمشده پازل تاکتیکی است که یوونتوس با آن دوبار در عرض سه سال به فینال لیگ قهرمانان رسید. کسی نمی‌تواند منکر تأثیری باشد که رونالدو بر عملکرد یوونتوس گذاشت اما واقعیت این است که در فصل گذشته مشارکت او در فاز دفاعی حتی از مسی هم کمتر بود و 0.4 تکل یا توپ‌ربایی در هر بازی لیگ در فصل قبل هم گواه این موضوع بوده.
هرچند او با گلزنی های پیاپی و ثبت 29 گل موفق به کسب آقای گلی سری آ شد اما منتقدان او بر این عقیده اند که موفقیت های بیانکونری در زمان رونالدو بدون حضور او هم به دست می آمد و او نتوانست آن چیزی که باید را به این تیم اضافه کند.
بعد از ورود رونالدو، یوونتوس در سال اول در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان به آژاکس باخت و حذف و در سال دوم یک مرحله زودتر مغلوب لیون شد.در سال سوم هم رونالدو مغلوب یاران طارمی شد و در طی سه سال حضورش در بانوی پیر، دستش به جام نقره ای لیگ قهرمانان نرسید. همین نکات باعث شده خیلی ها اثر گذاری آن ها را کم تر از گذشته بدانند.
با تمامی این اوصاف، بی شک نمی توان منکر کیفیت این دو بازیکن شد اما حضورشان به‌نوعی عامل بازدارنده برای سبک بازی تیم‌های‌شان شده است، حداقل در بالاترین سطوح این موضوع صدق می‌کند؛ اما این نکته را نباید فراموش کرد، اگر چه رگه های بالا رفتن سن در ساق های مسی و رونالدو خود نمایی می کند اما هردوی آن ها در سال های اخیر نشان داده اند که می توانند در زمانی که همه برایشان غزل خداحافظی خوانده اند، دوباره با درخشش خود به افتخارات مختلفی برسند و نشان دهند حالا حالاها قصد خداحافظی ندارند؛ امری که بعید نیست در فصل پیش رو باز هم دنیای فوتبال شاهد آن باشد و این دو ستاره بار دیگر