بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / نودوهفتمین دربی تهران با تساوی دو تیم استقلال و پرسپولیس به «جنگ سرد» تعبیر شد و آنچه بیش از اتفاقات درون زمین نگاه‌ها را به سمت خود جلب کرد، حجم بالای تبلیغاتِ آزاردهنده اطرافِ زمین بود که لحظه‌ای بیننده تلویزیون را رها نکرد.
این وضعیت جدید، بار دیگر پرسشی قدیمی را هم یادآور شد که اگر صداوسیما با مسوولان فوتبال بر سر حق پخش مسابقات به توافق می رسید، آیا امروز پوشش تلویزیونی مسابقه دو تیم مطرح پایتخت را با کیفیتی این چنین نازل شاهد بودیم؟
شنبه ـ 13 آذر ماه ـ دو تیم استقلال و پرسپولیس برای نود و هفتمین بار مقابل چشم بیننده تلویزیونی که اجازه حضور در استادیوم آزادی را هم نداشت، به مصاف هم رفتند. فضای استادیوم خالی از تماشاگر و مسابقه ای که در نهایت گلی هم به همراه نداشت، به اندازه کافی از جذابیت های دربی کاسته بود و این مساله، با فضای استادیومی مملو از بیلبوردهای تبلیغاتی، دوچندان هم می شد.
حجم بالای تبلیغات در استادیوم آزادی، برای لحظاتی در نیمه اول صدای گزارشگر مسابقه را هم درآورد؛ به نحوی که محمدرضا احمدی در نیمه اول در جملاتی، با انتقاد از حجم بالای تبلیغات و شلوغی کنار زمین، در عین حال اعلام کرد که به نظر می رسد همه ـ هم استقلال که استادیوم را پر از تبلیغات کرده و هم سازمان لیگ بخاطر روشن شدن ال ای دی ها ـ از این توافق راضی هستند و تنها بیننده تلویزیون است که حرص می خورد که نمی تواند به استادیوم بیاید و مجبور است این حجم از تبلیغات را تحمل کند و همکاران ما که نمی توانند تصاویر باکیفیتی را ارسال کنند.
اما چه شد که داربی 97 به این وضعیت رسید؟
سالها رایزنی و چانه زنی با صداوسیما برای پرداخت حق پخش مسابقات و برگزاری جلسات متعدد و در نهایت زیر بار نرفتن مسوولان رسانه برای پرداخت این پول و از طرفی افزایش مشکلات مالی تیم ها پس از شیوع کرونا، به دلیل نبود تماشاگر و بلیط فروشی، در نهایت تهمیدی جدید را پیش روی سازمان لیگ قرار داد؛ واگذاری تبلیغات محیطی به تیم های میزبان و واریز سهمی از درآمد آن به حساب سازمان لیگ. راه حلی که استارت آن توسط تیم استقلال زده شد و حمید سجادی، وزیر ورزش هم با بیان حمایت صریح خود از سپرده شدن تبلیغات محیطی به باشگاه‌ها، اعلام کرد که «پرسپولیس و مدیرعامل این تیم نیز اظهار داشت اگر استقلال در اجرای تبلیغات محیطی موفق بود ما هم از آن استقبال می کنیم.»
دوم آبان ماه امسال بود که باشگاه استقلال طی اطلاعیه‌ای اعلام کرد که تبلیغات محیطی با مصوبه هیات رئیسه سازمان لیگ در بازی های خانگی در اختیار این باشگاه قرار می‌گیرد. هرچند این خبر در ادامه از سوی سازمان لیگ رد شد اما عملا 28 آبان ماه در بازی استقلال و نساجی، کارگزار آبی‌پوشان تهرانی برای اولین بار مجوز نصب تابلوهای تبلیغاتی کنار زمین را دریافت کرد. دهم آذر ماه هم مدیرعامل باشگاه استقلال در نامه‌ای به رئیس سازمان لیگ خواستار همکاری عوامل اجرایی سازمان لیگ در جهت اجرای تبلیغات محیطی در داربی پایتخت شد.
آجورلو در این نامه یادآور شده بود که در صورت اعلام شماره حساب از سوی سازمان لیگ، باشگاه استقلال آماده واریز سهم سازمان لیگ از تبلیغات محیطی مسابقه با نساجی و دربی تهران خواهد بود.
در نهایت سعید فتاحی، نماینده باشگاه استقلال هم ساعاتی پیش از آغاز بازی شنبه (13 آذر ماه)، بار دیگر به سرباز زدن صداوسیما از پرداخت حق پخش مسابقات فوتبال اشاره کرد و گفت: قانون می‌گوید تبلیغات محیطی باید به گونه‌ای باشد که مزاحم دید تماشاگر نباشد. وقتی امروز تماشاگر نیامده و باشگاه حداقل 5 میلیارد ضرر دیده، در نتیجه این ضرر باید با تبلیغات جبران شود.
به گفته وی استقلال 13 بازی میزبان است و قرارشان برای هر بازی 10 میلیارد تومان بوده که مجموع آن 130 میلیارد می‌شود. از آن 130 میلیارد، 30 درصد حقِ سازمان لیگ و مسئولان برگزاری مسابقات است. بر این اساس قبل از هر بازی 3 میلیارد تومان را به حساب سازمان لیگ واگذار می‌کنند.
به هر طریق داربی 97 با اتفاقاتی چون سپردن تبلیغات محیطی به تیم میزبان، استفاده حداکثری فضای استادیوم آزادی برای تبلیغات و انتقادهایی که از سوی گزارشگر دیدار به عنوان نماینده صداوسیما مطرح شد، به پایان رسید. و حالا باید دید صداوسیمایی که برای پوشش مسابقات فوتبال و کیفیت پایین پخش مسابقات، نگران بیننده خود است، آیا سرانجام به نشستن پای میز مذاکره با مسوولان فوتبال برای رسیدن به توافق راضی می شود یا همچنان همه صحبت ها در حد شعار باقی می ماند و داستان تبلیغاتی که این روزها از سر و کول تماشاگر بالا می رود و در یک مسابقه دربی به اوج خود می رسد، به این زودی ها تمامی ندارد.