آریا بانو - فرادید / هنگامی که صحبت از توسعه و رشد کودکان می‌شود، والدین باید بیشتر نگران زمان اختصاصی خود در استفاده از صفحات نمایشی باشند در مقابل استفاده کودکان از ابزار هوشمند. 
هنگامی که صحبت از توسعه و رشد کودکان می‌شود، والدین باید بیشتر نگران زمان اختصاصی خود در استفاده از صفحات نمایش در مقابل و پیش روی کودکان باشند.
در حال حاضر گوشی‌های هوشمند حاوی پیامد‌های بسیاری هستند – تصادفات دلخراش، اختلالات خواب، از دست رفتن همدلی‌ها، ایجاد مشکلات در روابط، عدم توجه به روابط، فهرستی از مسائل دیگری که استفاده از گوشی‌های هوشمند ایجاد شده اند.
تحقیقات در حال ظهور نشان می‌دهند که مشکل کلیدی همچنان هم کم اهمیت به نظر می‌رسد. این مسئله شامل توسعه شخصیت کودکان می‌شود، اما احتمالا چیزی نیست که شما فکرش را می‌کنید. بیشتر به جای وسواس در استفاده کودکان از صفحات نمایشی، باید نگران استفاده‌های طولانی و پیوسته خودتان از این ابزار‌های هوشمند باشید.
بله، والدین امروزه بیش از هر زمان دیگری با فرزندان شان ارتباطی نزدیک و چهره به چهره دارند. با وجود افزایش قابل ملاحظه کارمندان زن در فضای کار، مادران همچنان زمان بیشتری را صرف مراقبت از فرزندان خود می‌کنند در مقایسه با مادران دهه 1960 میلادی. اما تعامل میان والدین و فرزندان از لحاظ کیفی کمتر شده است. والدین به طور مداوم در کنار فرزندان شان حضور دارند، اما از لحاظ احساسی و عاطفی ارتباط کمتری دارند. این روز‌ها فرزندانم به شوخی به من می‌گویند اگر 25 سال پیش گوشی‌های هوشمند در دسترسم بودند، مطمئنا از عواقب این مسئله جان سالم به در نمی‌بردند.
استدلال‌ها نشان می‌دهند استفاده از گوشی‌های هوشمند و صفحات نمایشی اگرچه مشکلات والدین را کم کرده است، اما خطرات مستقیم این ابزار‌ها برای کودکان کاهش نیافته است: شواهد حاکی از آن است که گونه‌های متفاوت این صفحات نمایشی (به ویژه تصاویر خشن و ناراحت کننده) به مغز آن‌ها آسیب جدی وارد می‌کند. کودکان پیش دبستانی امروزه بیش از چهار ساعت در روز را صرف استفاده از ابزار‌های هوشمند می‌کنند؛ و از سال 1940، متوسط سن استفاده از صفحات نمایشی به طور "منظم" از چهار سال به چهار ماه کاهش یافته است.
برخی از بازی‌های تعاملی جدید نصب شده بر روی گوشی هوشمند ممکن است نسبت به تماشای تلویزیون (یا یوتیوب) خوشایند‌تر باشد، در نتیجه آن ممکن است رفتار‌های طبیعی بازی‌ها را تقلید کنند. البته که تعدادی از رفتار‌های صحیح نیز در ذهن کودکان توسط تماشای این برنامه‌ها صورت می‌گیرد. اگرچه، هیچکس فرصت‌های بزرگی که توسط صفحات هوشمند در مقابل کودکان قرار می‌گیرد را منکر نمی‌شود، اما زمان صرف شده در استفاده از این ابزار‌ها می‌تواند فرصت جستجوی فعالانه در جهان اطراف و ارتباط با انسان‌ها را از آن‌ها بگیرد.
با این حال به جای بحث در مورد زمان مواجهه کودکان در استفاده از ابزار‌های هوشمند، به طور شگفت انگیزی باید درباره توجه کمتر والدین هنگام استفاده از صفحات نمایشی صحبت کنیم، اکنون کارشناس تکنولوژی لیندا استون (Linda Stone) استدلال کرده، این وضعیت ممکن است به ما آسیبی نرساند؛ اما مطمئنا به فرزندان ما آسیب می‌رساند. سبک جدید تعامل والدین با فرزندان یک سیستم ارتباط عاطفی قدیمی را دچار اختلال کرده است، که مشخصه آن واکنش‌های ارتباطی است، و اساس یادگیری را تشکیل می‌دهد. ما اکنون در قلمرو ناشناخته‌ها قرار داریم.
کارشناسان نام‌های متفاوتی برای سیستم ارتباطی بین کودکان و بزرگسالان تعریف کرده اند که ساختار اصلی مغز را تشکیل می‌دهند. Jack P. Shonkoff پزشک متخصص اطفال و مدیر مرکز هاروارد توسعه شخصیت کودکان، این سبک را "خدمت و بازگشت" ارتباط می‌نامد؛ روانشناسان Kathy Hirsh-Pasek و Roberta Michnick Golinkoff این را مکالمه "دیالوگی" توصیف می‌کنند. الگو‌های والدین در طول تعامل با نوزادان و کودکان نو پا با گرامری ساده، جذاب و پر هیجان شروع می‌شود. تصور کنید چنین مکالمه‌ای بین افراد بالغ بسیار بی رغبت‌تر در مقایسه با نوزادان و کودکان نوپا صورت می‌گیرد.
بنا براین یک مشکل زمانی رخ می‌دهد که سیستم احساسی کودکان در حال رشد در زمان یادگیری دچار آسیب‌هایی می‌شود – برای مثال، بررسی کوتاه و سریع اینستاگرام. هرفردی که در معرض آسیب‌های ناشی از گوشی‌های هوشمند قرار بگیرد ممکن است همه ابعاد فاجعه بار این پدیده را تجربه کند. یک اقتصاد دان که به دنبال هزینه پیامد‌های این اختلالات بود نتیجه حاصل چنین سناریویی را روندی رو به افزایش پیش بینی کرده است. این یافته‌ها خطرات فیزیکی ناشی از کم توجهی و حواس پرتی والدین را نشان داده است. اما همچنان تاثیرات آن در توسعه روابط شناختی کودکان نیازمند بررسی بیشتری می‌باشد. Hirsh-Pasek گفت: "در حقیقت کودکان نو پا نمی‌توانند در هنگام استفاده از گوشی‌های همراه و نگاه مداوم بزرگسالان به متن‌ها و تصاویر چیزی از آن‌ها یاد بگیرند و این مسئله را درک کنند".

در اوایل سال 2010، محققان در بوستون به صورت پنهانی شروع به بررسی طریقه مصرف خوراکی‌های چندین کودک در فست فود‌ها کردند. چهل بزرگسال همراه هر یک از کودکان به انواع مختلف جذب استفاده از تلفن‌های همراه خود بودند، در این صورت تعدادی از کودکان تقریبا به طور کامل نادیده گرفته می‌شدند (محققان دریافتند بازدید از تصاویر صفحات گوناگون و تایپ کردن، بیشترین استفاده در این زمینه را به خود اختصاص داده است در مقایسه با برقراری تماس تلفنی). نا امید کننده است که تعدادی از کودکان شروع به ارائه پیشنهاد‌هایی برای جلب توجه می‌کردند، اما غالبا نادیده گرفته می‌شدند. یک مطالعه انجام شده بر روی 225 مادر و فرزند (تقریبا 6 ساله) نشان می‌داد حدودا یک چهارم مادران به طور متوسط از تلفن‌های همراه خود در حین تعاملات کلامی و غیر کلامی با فرزندان شان استفاده می‌کنند.
با این حال یک آزمایش دقیق طراحی شده در منطقه فیلادلفیا توسط Hirsh-Pasek، Golinkoff و Temple’s Jessa Reed اثرات استفاده از تلفن همراه والدین را در یادگیری زبان کودکان مورد بررسی قرار داد. سی و هشت مادر به همراه فرزندان 2 ساله شان به یک اتاق منتقل شدند. از مادران در خواست شد دو کلمه جدید به فرزندان خود آموزش دهند، پس از دقایقی محققان با آن‌ها در حین آموزش تماس گرفتند. هنگامی که مادران با یک تماس تلفنی تعامل را متوقف کردند، کودکان نیز کلمات را فرا نگرفتند، اما تعدادی از مادران به تماس تلفنی پاسخ ندادند، و در این صورت کودکان به خوبی قادر به تکرار کلمات آموزشی بودند. در این مطالعه هفت مادر از تجزیه و تحلیل‌ها حذف شدند؛ زیرا آن‌ها به تلفن خود پاسخ ندادند و به معنایی به دلیل "عدم پیروی از پروتکل".
عدم توجه والدین گاه به گاه فاجعه بار نیست (حتی می‌تواند انعطاف پذیری ایجاد کند)، اما حواس پرتی مداوم و پیوسته داستان دیگری دارد. استفاده از گوشی‌های هوشمند با علائمی از اعتیاد مرتبط است: بزرگسالان هنگامی که در استفاده از گوشی‌های هوشمند اختلالی را شاهد باشند زود رنج‌تر و کج خلق می‌شوند، نه تنها نشانه‌های عاطفی را از دست می‌دهند بلکه در واقع اشتباهاتی را مرتکب می‌شوند. والدین ممکن است به سرعت از این مسئله برنجند و خشمگین شوند، در صورتی که کودک تنها در تلاش جلب توجه برای چیزی است که نیاز دارد. قطعا، جدایی خود خواسته می‌تواند برای هر دو طرف به طور یکسان مفید و حتی سالم باشد. اما این نوع از نادیده گرفته شدن زمانی اتفاق می‌افتد که یک کودک در کنار یک والد باشد، اما ارتباطی از طریق عدم پذیرش کودک کمتر از بررسی یک ایمیل ارزشمند باشد. مادر‌ها می‌گویند کودکان باید بیرون از خانه بروند و بازی کنند، پدر می‌گوید باید نیم ساعت دیگر بر روی کارش تمرکز کند. این‌ها پاسخی کامل به نیاز‌های رقابتی زندگی بزرگسالان است. با این حال امروزه، اکثر مراقبت‌ها توسط به صدا در آمدن آژیر و یا زنگ گوشی‌های هوشمند اداره می‌شود. به نظر می‌رسد بد‌ترین مدل والدین را تصور می‌کنیم – همیشه از لحاظ فیزیکی حضور دارند، اما استقلال درونی کودکان را مسدود کرده اند، و تنها از لحاظ عاطفی به شیوه ظاهری وجود دارند.
رفع مشکل آسان نخواهد بود، به خصوص با توجه به تغییرات چشم گیری که در سیستم آموزشی به وجود آمده است. روند آموزش و پرورش برای کودکان دوران ابتدایی به همراه درس، صحبت‌های پیوسته و یک طرفه معلم، کلاس‌ها را خسته کننده و یکنواخت می‌کند. در چنین شرایطی کودکان فرصت کمی برای گفتگو دارند.
خبر خوب این است که بچه‌های خردسال برای بر آورده ساختن پاسخ نیاز‌های شان، برای اولین بار ما را متوجه برخی تکان‌های دست و پا و حرکات موزون خود کرده اند. کودکان خردسال با تلاش زیاد توجه بزرگسالان را جلب می‌کنند و در صورتی که در رفتار آن‌ها تغییری مشاهده نکنند، تلاشی مجدد را پیشه می‌کنند؛ تست‌های بیشتری در این زمینه مورد نیاز است، آزمایش‌هایی که باید بر روی کودکان تازه به مدرسه راه یافته صورت گیرد. مطالعات انجام شده در پرورشگاه رومانیایی نشان می‌دهد دنیا محدودیت‌هایی دارد و حقیقت این است که دقیق نمی‌دانیم بچه‌ها هنگام نادیده گرفته شدن چه میزان آسیب می‌بینند و رنج می‌برند.
اگرچه، امروزه بزرگسالان نیز ازتسهیلات فعلی رنج می‌برند. بسیاری از آن‌ها زندگی روزانه خود را به صورت فرضی در دنیای مجازی دنبال می‌کنند و همیشه در حال کار کردن هستند. این روز‌ها پدر و مادر ممکن است بیشتر از هر فرد دیگری به استفاده از ابزار هوشمند نیاز داشته باشند، فضایی در دسترس که برای سفارش‌های آنلاین همیشه در دسترس هستند.
با توجه به شرایط، تمرکز بر روی آشفتگی‌ها و اضطراب‌ها در استفاده کودکان از ابزار‌های هوشمند در مقایسه با استفاده خود والدین، مطمئنا کاری آسان‌تر خواهد بود. این تمایل را به خوبی درک می‌کنم. برای نمونه من به عنوان عضوی از خانواده اضافه وزن دارم، و حتی به طور متوسط در مقایسه با فرزندم کالری بیشتری روزانه دریافت می‌کنم. در حال حاضر برای او برنامه رژیم غذایی اتخاذ کرده ام، اما برای خود هیچ برنامه‌ای در نظر نگرفته ام. از لحاظ روانشناختی، این یک مورد کلاسیک طرح ریزی شده است – جابجایی دفاعی از شکست‌های خود بر روی دیگران بی فایده خواهد بود. در جایی که نیاز است استفاده از صفحات نمایشی را کاهش دهید، در ابتدا باید برای خود برنامه‌ای ایده آل را در نظر بگیرید.
برخی از روانشناسان اسم این پدیده را "technoference" گذاشته اند، والدین باید از فشار کاری بر روی خود بکاهند، کمی استراحت کنند و در کنار فرزندانشان حضور عاطفی و فیزیکی داشته باشند. اما زمانی را که در کنار فرزند خود سپری می‌کنید، بهتر است آن گوشی لعنتی را کنار بگذارید.