بزرگنمايي:

آریا بانو - سیناپرس /تحقیقات پژوهشگران نشان می دهد که شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف در نبردی برای بقا روی پوست جوجه تیغی تکامل یافته و متعاقباً از طریق تماس مستقیم به دام ها و انسان ها سرایت کرده که در واقع یک فرآیند طبیعی است.
 افزایش باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک یکی از بزرگترین تهدیدات کنونی برای سلامت جهانی، امنیت غذایی و توسعه است. مدت‌ها تصور می ‌شد که این مقاومت یک پدیده مدرن است که با استفاده بالینی از آنتی‌ بیوتیک‌ ها هدایت شده و استفاده بیش از حد گسترده این فرآیند را تسریع می‌ کند.
تحقیقات جدیدی نشان می‌ دهد که این یک پدیده مدرن نیست و در واقع یک مسابقه تسلیحاتی تکاملی است که قرن‌ ها بی‌ سر و صدا، روی پوست جوجه تیغی در جریان است.
این مطالعه با یک همکاری بین ‌المللی از جمله محققان دانشگاه کمبریج، موسسه ولکام سانگر، موسسه سرم استیتنس دانمارک و باغ گیاه‌شناسی سلطنتی کیو، تاریخچه ژنتیکی استافیلوکوکوس اورئوس (استاف طلایی)، یک باکتری که به ابر میکروب مقاوم به آنتی ‌بیوتیک معروف است، را ردیابی کرد. اگر چه زمانی که استاف روی سطح پوست ما وجود دارد بی ضرر است، اما اگر بتواند از طریق زخم به داخل بدن نفوذ کند، می تواند مشکل ساز باشد.
از زمان اولین تشخیص شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف (MRSA) در سال 1961، فهرست آنتی بیوتیک هایی که باکتری استاف می تواند در برابر آنها مقاومت کند، افزایش یافته است. محققانی که آنتی ‌بیوتیک‌ های جدید تولید می ‌کنند، در تلاش هستند تا این روند را ادامه دهند.
پژوهشگران در بررسی های خود دریافتند قارچ مورستان (Trichophyton erinacei) که روی پوست جوجه تیغی زندگی می کند، 200 سال است که علیه شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف جنگیده است. در واقع باکتری استاف با سازگاری بسیار بالا برای اولین بار حدود 200 سال پیش در پاسخ به این حمله قارچی مقاومت آنتی‌بیوتیکی ایجاد کرد که پیش از معرفی آنتی ‌بیوتیک‌ ها در محیط‌ های پزشکی و کشاورزی بود.
محققان در حین بررسی این کشف غافلگیرکننده، به این موضوع رسیدند که تا 60 درصد جوجه تیغی ها حامل نوعی شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف به نام mecC-MRSA هستند. مطالعه حاضر همچنین سطوح بالایی از شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف را در سواب‌ های گرفته شده از جوجه تیغی‌ ها در محدوده اروپا و نیوزلند نشان داد. 
دکتر ایوان هریسون (Ewan Harrison)، محقق ارشد این مطالعه می گوید: «ما با استفاده از فناوری توالی یابی، ژن هایی را که به mecC-MRSA مقاومت آنتی بیوتیکی می‌ دهند تا اولین ظهورشان ردیابی کرده ‌ایم و متوجه شدیم که در قرن نوزدهم وجود داشتند.
 این مطالعه نشان می دهد که استفاده از پنی سیلین نبود که باعث پیدایش اولیه شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف شد، بلکه یک فرآیند بیولوژیکی طبیعی بود. ما فکر می کنیم که شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف در نبردی برای بقا روی پوست جوجه تیغی تکامل یافته و متعاقباً از طریق تماس مستقیم به دام ها و انسان ها سرایت کرده است. » 
به گزارش سیناپرس، این یافته ها دلیلی برای ترس از جوجه تیغی نیست، محققان می گویند: انسان ها به ندرت با mecC-MRSA آلوده می شوند، حتی اگر بیش از 200 سال است که در جوجه تیغی وجود داشته است.
تخمین زده می شود که از هر 200 عفونت شکل مقاوم به متی سیلین از باکتری استاف تنها یک مورد توسط mecC-MRSA ایجاد می شود. در عوض، آنها توجه را به خطر بیشتر سوء استفاده از آنتی بیوتیک جلب می کنند.
این مطالعه یک هشدار جدی است که وقتی از آنتی بیوتیک ها استفاده می کنیم، باید با احتیاط از آنها استفاده کنیم. پروفسور مارک هولمز (Mark Holmes)، از محققان این پروژه می گوید: «یک مخزن حیات وحش بسیار بزرگ وجود دارد که در آن باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک می توانند زنده بمانند و از آنجا گامی کوتاه است تا آنها توسط دام ها جمع آوری شوند و سپس انسان ها آلوده شوند. فقط جوجه تیغی‌ها نیستند که باکتری‌ های مقاوم به آنتی‌ بیوتیک را در خود جای داده ‌اند، همه حیات‌ وحش انواع مختلفی از باکتری‌ ها و همچنین انگل‌ ها، قارچ‌ ها و ویروس‌ ها را حمل می ‌کنند.
حیوانات وحشی، دام ها و انسان ها همه به هم مرتبط هستند: همه ما یک اکوسیستم مشترک داریم. درک تکامل مقاومت آنتی بیوتیکی ممکن نیست مگر اینکه به کل سیستم توجه کنیم.»
شرح کامل این تحقیقات و یافته های آن در اخرین شماره مجله طبیعت (Nature) منتشر شده و برای علاقمندان در دسترس است.