آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

سینما دیلی / علی صادقی، از بزرگترین نوابغِ کمدیِ ایرانی‌ست. بازیگر باهوش، سطحِ بالا و تمام‌رئالیستی که هیچگاه، این سینمای کلیشه، و این تلویزیونِ مضحک و ایزوله، قدرش را ندانست. نابغه‌ای که در کارنامه‌اش، پُر از فیلم‌ها و سریال‌های مبتذل است‌، زیرا در این سال‌ها، تنها در فیلم‌های پوک و چیپ، به او نقش‌های کوتاه و سطح پایین سپرده‌اند. نابغه‌ای که هیچگاه بدان‌جایی که براستی حقّش بود نرسید، و در جایگاهِ راستینش نایستاد و این، نه ضعفی برای علی صادقی، که ضعفی بزرگ بر پیکره‌ی مغشوشِ سینما و تلویزیونی‌ست که فهم و شعورشان، بسیار پایین‌تر از سطح توانایی و پتانسیل‌های این بازیگر است.
 با این حال، هنوز و همچنان، نقش‌آفرینی‌های درخشان علی صادقی، و سکانس‌های انبوهِ جذابِ خاطره‌انگیزش، در شبکه‌های اجتماعی، دائم می‌چرخد... بازیگری که تک‌تکِ سکانس‌هایش در خانه به دوش، متهم گریخت، بزنگاه و سه در چهار، براستی درخشان است و حتی در زن بابا، خوش‌نشین‌ها و ایضاً، در نون‌خ جذاب جلوه می‌کند. بازیگری که در گذر زمان، هیچگاه رنگِ کهنگی بر سیمای بازی‌اش ننشست؛ همچون تمامِ این سریال‌های جاودانِ رضا عطاران، که در گذر زمان، بیش از گذشته عمیق و دلربا شده‌اند و بیش از قدیم، خنده بر لب میاورند.
 زوج عطاران-صادقی، یک زوج تاریخی‌ست... زوجِ 2 هنرمندِ آرام و ساده و بی‌ادعا، که منتقدان و قلم‌به‌دستان، پیرامون‌شان، هیچ ننوشته‌اند. چرا؟ شاید چون هوش و نبوغ این 2 زوج؛ همان‌طور که از سطحِ فهم سینما و تلویزیون ایران فراتر بود؛ از سطحِ فهم و آی‌کیوی منتقدانِ پرادّعا و مجلات تخصصی و انتکلتوئل‌شان نیز، همیشه بالاتر ایستاد...
 این، سکانسی از «بزنگاه» است که در ماه رمضان سال 87، از شبکه‌ی 3 پخش شده بود. کدامِ ما، با این سریال خاطره نداریم؟! یک سریالِ پیشرو، رادیکال، تمیز و منسجم و چُندبعدی، که لبریز لحظاتِ عمیقِ شاد و باهوشِ خنده‌آور است... سریالی که علی صادقی‌اش، از بهترین نسخه‌های خودش بود. نابغه‌ای که در سراسر این سریال، همچون این سکانس، در اوج صمیمیت و راحتی، مرزهای مابین بازیِ تکنیکال و غریزی را از میان برداشت، و با انسجام لحن و چهره و سکوت، خودآگاه و ناخودآگاهِ فردی‌اش را، بهم درآمیخت و بدین‌سان، هم کاراکتر ساخت، هم فضا را شکل داد، و هم بیش از آن، مغز و معنای درامِ سریال را به موجودّیت رسانید. مغز و معنای یک سادگیِ غلیظ؛ در پشتِ پیچیده‌ترین روابط انسانی؛ در میانِ شکاف‌های عظیمِ یک محیطِ مسدود...