بزرگنمايي:

آریا بانو - روزنامه گل / اگر برتری سپاهان در برابر استقلال و از بین رفتن یکباره رکوردهای تیم فرهاد را شگفتانه تقابل زودهنگام زرد و آبی‌ها در روز نخست به حساب آوریم؛ در روز دوم و در صف آرایی پرسپولیس و ذوب آهن، نکته خاصی برای شگفت زده شدن وجود نداشت.
پرسپولیس یحیی اگرچه نسبت به فصل گذشته، با تغییرات فراوان به میدان آمده بود؛ اما در اندیشه و عمل کمابیش همان تیم سابق به نظر می‌رسید. اصرار بر استفاده حداکثری از مالکیت توپ و تلاش برای انجام کارهای ترکیبی، برنامه شاخص و البته تکراری یحیی برای غلبه بر لایه‌های متعدد دفاعی ذوبی‌ها بود. البته باید اذعان کرد که ترکیب جدید پرسپولیس غیر از مالکیت بیشتر توپ در سایر تدابیر به وضوح از تیم فصل گذشته عقب تر بود. اگرچه اضافه شدن سروش رفیعی به ترکیب سرخ‌ها سبب افزایش نسبی مالکیت توپ شده بود؛ اما دلیل مهم تر؛ بازی به شدت تدافعی ذوب آهن به ویژه پس از ده نفره شدن آن‌ها بود. نکته مأیوس کننده این که در اختیار داشتن بیشتر توپ، سبب خلق موقعیت بیشتر نسبت به فصل گذشته نمی‌شد. به عبارت دیگر خط هافبک پرسپولیس به هیچ عنوان به اندازه هیاهویی که در نقل و انتقالات به پا کرده بود؛ موفق عمل نکرد. البته که بخشی از این موضوع را طبق عادت همیشگی فوتبال ایرانی ،می توان به عدم هماهنگی بازیکنان جدید و اثرات باقی مانده از دوران سخت بدن سازی ربط داد؛ اما آنچه سبب نگرانی بیشتر می‌شود؛ عدم توفیق بازیکنان پر سر و صدای جدید در خلق حرکات ترکیبی فصول گذشته بود. سرخ‌ها فقط یکبار در نیمه اول موفق شدند با پاس کاری در عمق از خط دفاع ذوب آهن بگذرند که پاس نهایی و طلایی آن صحنه را هم به سیاق گذشته مهدی ترابی ارسال کرد. از پاسی سخن می‌گوییم که عبدی را با گلر ذوبی‌ها تک به تک کرد و خیلی زود به همگان اثبات نمود که عبدی همان جوان بی خیال و سر بهوای گذشته است و نگرانی یحیی و هواداران در مورد جذب مهاجم تمام کننده و مطمئن بی مورد نبوده است. این نگرانی وقتی شدت بیشتری پیدا کرد که در حوالی دقیقه هفتاد عالیجناب تمیروف وارد زمین شد. شیرزاد که ظاهرا خیلی زود شیرینکاری‌های مجازی بازیکنان ایرانی را فرا گرفته؛ از سال گذشته هم چند پله عقب تر بود و حضورش در زمین عملا سرخ‌ها را به تیمی ده نفره تبدیل کرد.
نکته قابل تأمل دیگر عدم اعتماد ادامه دار گل محمدی به جوان‌های پرسپولیس بود. به نظر می‌رسید غیبت امیری سبب به ترکیب رسیدن محمد مهدی احمدی شود. با این حال یحیی خرق عادت نکرد و ترجیح داد از علی نعمتی در پست دفاع چپ استفاده کند. البته در بیست دقیقه پایانی بالاخره نوبت به احمدی رسید و او اگرچه میل بیشتری به مشارکت در حمله نشان داد؛ اما نتوانست در خلق موقعیت یا ارسال‌های دقیق به تیمش کمک کند. اما سوال به مراتب جدی تر به حضور کوتاه مدت محمد عمری مربوط می‌شود. این بازیکن پا به توپ و با انگیزه هر وقت که به میدان آمده به وضوح بر وزن تکنیکی و تهاجمی تیم افزوده است. او در همین بازی بسته و کم موقعیت هم با شوتی ناگهانی و غافلگیر کننده که با بداقبالی به تیرک اصابت کرد؛ یکی از محدود فرصت‌های پرسپولیس در نیمه دوم را خلق کرد. با توجه به ده نفره شدن ذوب آهن؛ می‌شد عمری را زودتر به میدان فرستاد؛ اما نگرانی جدی تر این است که حضور این بازیکن مستعد و جوان در لیست هجده نفره هم تحت الشعاع بازگشت بازیکنان مصدوم و محروم پرسپولیس قرار گیرد و از این پس همین فرصت‌های به شدت محدود هم از او گرفته شود.
در نهایت اگرچه نمایش نخست سرخ‌ها چنگی به دل نزد؛ اما حضور تقریبا همیشگی آن‌ها در یک سوم دفاعی ذوب آهن؛ سبب یک بازی کاملا یک طرفه در فولاد شهر شد. روندی که با اخراج زود هنگام مدافع ذوب آهن در نیمه دوم با شدت بیشتری ادامه یافت. در این فرآیند دوبار تیرک عمودی دروازه به یاری میزبان آمد تا دفاع همه جانبه شاگردان تارتار بی نتیجه باقی نماند. شاید مقایسه قوای پرسپولیس و سربازان بی نام و نشان ذوب آهن از اساس اشتباه باشد؛ اما نمی‌توان و نباید از این نکته گذشت که به تدریج بازی سراسر دفاعی و تکیه بر اتفاقات به بخش جدایی ناپذیر تاکتیک تیم‌های تحت امر تارتار تبدیل شده است. شاید ارائه چنین بازی هایی در نفت مسجد سلیمان، پارس جنوبی و ... را به سبب کمبود امکانات تا حدودی بتوان پذیرفت؛ اما ارائه چنین نمایشی در باشگاه پر امکانات و دیرپای ذوب آهن پذیرفتنی نیست. در همین لیگ خودمان تیم هایی با نفرات کم نام و نشان تر و با امکانات و هزینه‌ای کم تر؛ نمایشی به مراتب دلپذیرتر ارائه کرده و می‌کنند. به نظر می‌رسد وقت آن رسیده که تارتار پس از سال‌ها سرمربیگری در لیگ برتر؛ طرحی نو در انداخته و علاوه بر تمرکز بر دفاع منسجم، بفکر نمایشی متنوع تر در فاز تهاجمی باشد، مگر آن که اساسا سقف آرزوها و ماجراجویی هایش محدوده میانه جدول و حضور در تیم‌های فاقد جاه طلبی باشد.