آریا بانو - روزیاتو / در طول همه‌گیری کووید، پزشکان متوجه پدیده‌ عجیبی شدند: تعداد دختران جوانی که بلوغ زودرس را تجربه می‌کردند به‌طور قابل توجهی در حال افزایش بود. این اتفاق در چندین کشور رخ ‌داد و گزارش‌های مشابهی از ایتالیا، ترکیه، ایالات متحده، هند و آلمان ‌رسید. و به نظر نمی‌رسید که ویروس کرونا عامل این موضوع باشد، زیرا افزایش تعداد موارد به زنانی که به کووید آلوده شده بودند محدود نمی‌شد.
در حالی که سن بلوغ دختران از اواخر دهه 1970 تقریبا هر 10 سال یک‌بار به طور پیوسته سه ماه کاهش می‌یابد، به نظر می‌رسد زمانی که جهان در چنگال همه گیری کرونا گرفتار شد، اتفاق متفاوتی رخ داد. پزشکان اطفال شاهد افزایش موارد بلوغ زودرس بودند که فراتر از این روند طولانی مدت بود. از آن زمان تاکنون چندین مطالعه انجام شده که همگی نشان دهنده ارتباط بین این بیماری همه گیر و قاعدگی زودرس و رشد جنسی است.
شروع بلوغ دختران بین هشت تا 13 سالگی طبیعی است. اما اگر قبل از هشت سالگی شروع شود، بلوغ زودرس نامیده می‌شود. آمارهای جهانی قبل از همه گیری نشان می‌دهد که از هر پنج تا 10 هزار کودک تنها یکی قبل از هشت سالگی به بلوغ رسیده است. اما به دلایلی که هنوز نامشخص است، در همه گیری شاهد افزایش این رقم در دختران بودیم.

علل نامشخص
کارشناسان تاکید می‌کنند هنوز هیچ دلیل اثبات شده‌ای برای این موضوع وجود ندارد. اما چند توضیح ارائه شده است. مطالعات قبلی نشان داده است که کودکان دارای اضافه وزن یا چاق از نظر آماری احتمال بیشتری برای بلوغ زودرس دارند و در واقع کاهش بلندمدت متوسط سن بلوغ به طور کلی با افزایش چاقی در دوران کودکی همزمان است.
نگاه کردن طولانی مدت به صفحه نمایش نیز به عنوان یک عامل بالقوه ذکر شده است، به طوری که یک مطالعه ترکی روی موش ها نشان می‌دهد که بین سطوح بالاتر قرار گرفتن در معرض نور آبی و شروع زودتر بلوغ در ماده‌ها ارتباط وجود دارد.
از آنجایی که همه‌گیری باعث شد سبک زندگی بسیاری از کودکان بی‌تحرک‌تر و مبتنی بر صفحه‌ نمایش باشد، با کاهش فرصت‌های ورزشی و افزایش بیشتر چاقی، آیا این توضیح می‌دهد که چرا پزشکان موارد بیشتری از بلوغ زودرس را مشاهده می‌کنند؟ برخی از کسانی که تحقیقات قبلی را در این زمینه انجام داده اند معتقدند که این کاملا قابل قبول است.
مدت‌ها فرضیه این بود که سن بلوغ به سه دلیل کاهش می‌یابد: سطح بالاتر چاقی در جمعیت، سطح استرس بیشتر و سموم محیطی. پروفسور کلی و همکارانش دو نظریه اول را آزمایش کردند (آنها اطلاعاتی در مورد آلودگی نداشتند) و دریافتند که به نظر می‌رسد هر دو در قاعدگی زودرس در دختران نقش دارند.
نقش اضطراب
استرس یکی دیگر از موارد مشکوک است. پروفسور روبن گور، مدیر آزمایشگاه رفتار مغز در دانشگاه پنسیلوانیا، بین سال‌های 2009 تا 2012، گروهی متشکل از 10000 جوان از ناحیه فیلادلفیا بزرگ را مورد مطالعه قرار داد و دریافت که افرادی که در معرض آسیب‌های روحی قرار می‌گیرند، سریع‌تر به بلوغ فیزیکی می‌رسند. مطالعه او همچنین نشان داد که مغز این کودکان سریع‌تر رشد می‌کند.
او می‌گوید: «کووید-19 یک رویداد آسیب‌زا برای همه بود و بسته به میزان استرس مرتبط با آن، منطقی است که بچه‌ها علائم بلوغ زودرس را نشان دهند. افزایش تعداد بلوغ زودرس در این حالت عجیب نیست و کاملا با آنچه پیدا کردیم مطابقت دارد.»
تحقیقات در مورد اثرات بلوغ زودرس نشان می‌دهد که این موضوع می‌تواند باعث نگرانی شود. مطالعه‌ای در دانشگاه بریستول در سال 2020 نشان داد که هم دختران و هم پسرانی که زودتر از همسالان خود بلوغ را تجربه می‌کنند، در معرض خطر بیشتری برای خودآزاری در نوجوانی قرار دارند. تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که آنها در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به مشکلات سلامت روان مانند افسردگی هستند.
پروفسور کلی می‌گوید: «وقتی هورمون‌ها شروع به فعالیت می‌کنند زمان واقعا گیج‌کننده‌ای در زندگی زنان جوان است. هر چه زودتر این اتفاق بیفتد، جوانان برای رویارویی با پیامدهای روانی کمتر آماده خواهند بود.»
بلوغ زودرس همچنین می‌تواند از نظر اجتماعی برای دختران جوان چالش برانگیز باشد و اثرات فیزیکی نامطلوبی داشته باشد. مطالعات مختلف بلوغ زودرس را با سلامت جسمانی ضعیف در مراحل بعدی زندگی مرتبط می‌دانند، از جمله خطر بیشتر بروز بیماری قلبی زودرس. علاوه بر این، پیامدهایی برای رشد دارد.
پروفسور کلی می‌گوید: «زمانی که بلوغ از نظر قاعدگی (اولین دوره قاعدگی) شروع می‌شود، رشد قد کند می‌شود.»
درمان بلوغ زودرس
درمان استاندارد برای بلوغ زودرس، مسدود‌کننده‌های بلوغ است؛ داروهایی که هورمون های ناشی از غده هیپوفیز را که باعث تحریک آن می‌شوند، مسدود می‌کنند. با این حال، همه با این روایت موافق نیستند که بلوغ زودرس در حال افزایش است – و یا اینکه باید آن را با دارو درمان کنیم.
دکتر پیتر هیز، مدرس ارشد سیاست در دانشگاه ساندرلند به این احتمال اشاره می‌کند که والدین در طول همه‌گیری، اضطراب شدیدی در مورد سلامت فرزندان خود داشته‌اند و احتمال بیشتری برای گزارش علائم بلوغ زودرس فرزندشان وجود داشته است. یا به بیان دیگر، والدین زمان بیشتری را در مجاورت فیزیکی با فرزندان خود در طول قرنطینه گذراندند و بنابراین احتمالاً بیشتر متوجه تغییرات بدنی و رفتاری آنها شده‌اند.
او می‌افزاید: «از فهرست طولانی بیماری‌هایی که ظاهراً با بلوغ زودرس مرتبط هستند، خیلی نگران نباشید. پزشکان همیشه در تلاش برای یافتن چنین مشکلاتی هستند تا دارودرمانی کودکانی را که کاملا سالم هستند اما اتفاقا زود به بلوغ می‌رسند، توجیه کنند.»