بزرگنمايي:

آریا بانو - سیناپرس / طی دهه های گذشته، دانشمندان اطلاعات بسیاری را در رابطه با دایناسورها منتشر کرده اند و این موضوع در حالی است که ما تنها فسیل ها و ردپاهای این موجودات منقرض شده را در اختیار داریم. حال سوال مهم این است که چگونه می دانیم دایناسورها به چه صورت حرکت می کردند؟
دایناسورها میلیون ها سال پیش منقرض شده و برای نمونه تیراناسوروس حدود 66 میلیون سال پیش زندگی می کرد و هیچ انسانی تا کنون دایناسوری را به شکل زنده ندیده است.
به این ترتیب چگونه می دانیم که دایناسور های منقرض شده چگونه حرکت می کردند؟ این بخشی از یک سوال بزرگتر در دیرینه شناسی است که چگونه رفتار گونه های منقرض شده را درک کنیم؟ به طور کلی، ما به اطلاعات فسیل ‌ها، آزمایش ‌هایی با استفاده از مدل‌ سازی کامپیوتری و مقایسه با حیوانات امروزی، به ‌ویژه پرندگان (نوادگان دایناسورها) و کروکودیل‌ها (نزدیک ‌ترین پسرعموهای زنده به دایناسورها) تکیه می ‌کنیم.
در این میان فسیل ها می توانند چیزهای خاصی در مورد حرکت دایناسورها به ما بگویند. به گزارش سیناپرس، به سادگی با نگاه کردن به یک اسکلت، می‌توانیم اصول اولیه حرکتی وی را درک کرده و بدانیم که آیا این دایناسور روی چهار دست و پا راه می‌رفت یا فقط روی پاهای عقبی ‌اش تکیه داشت. اسکلت‌ ها همچنین می ‌توانند به ما نشان دهند که آیا دایناسور مورد نظر احتمالاً آهسته و کند بود یا سریع؟ این فسیل ها همچنین اطلاعات ارزشمندی در مورد میزان استحکام استخوان‌ها و نحوه نگهداشتن اندام ‌ها به ما می دهند.
به گفته دیرینه شناسان، علاوه بر موارد فوق، معمولا اطلاعات دقیق ‌تری از نوع دیگری از فسیل‌ها به دست می ‌آید: این ها شامل اطلاعاتی مانند رد پا و دست هستند که دایناسورها از خود به جای گذاشته اند. فاصله بین ردپاهای متوالی می تواند به ما بگوید که دایناسور با چه سرعتی راه می رفته یا می دویده، با استفاده از یک فرمول ریاضی پایه که با مطالعه حیوانات مدرن ایجاد شده است.
خلاصه آن این است: اگر در ساحل به آرامی راه می روید، فضاهای کوچکی بین پاهای شما وجود دارد. اما اگر در حال دویدن هستید، با هر میزان افزایش سرعت، فاصله دو رد پای شما بیشتر خواهد شد.
 اخیراً دیرینه شناسان برای درک حرکت دایناسورها به مدل سازی کامپیوتری روی آورده اند. ما می‌توانیم از توموگرافی به کمک کامپیوتر CAT یا اسکن لیزری برای ساختن یک مدل دقیق از اسکلت دایناسور استفاده کنیم. به کمک این فناوری، گوشت، ماهیچه‌ ها و سایر بافت‌ های نرم هر موجودی را به صورت دیجیتالی بر اساس مقایسه با حیوانات مدرن بازسازی کرده و سپس از نرم‌ افزار انیمیشن برای آزمایش این که آیا سرعت‌ های مشخصی برای این موجودات وجود دارد یا خیر، استفاده کنیم. به گزارش سیناپرس، برای مثال، این نوع تصویرسازی نشان می‌دهد که T. rex بسیار بزرگ و حجیم است و نمی‌تواند سریع ‌تر از حدود 16 کیلومتر در ساعت بدود.