بزرگنمايي:

آریا بانو - عباس محمدیان مدرس دانشگاه پژوهشگر پژوهشگر علوم ارتباطات

ایرانِ پیر با مردان و زنانی که افتان و خیزان به کمک عصا راه می روند، تصویری است که همین امروز می توان برای فردای میهن، تصور کرد. با این رسم الخطی که در پیش گرفته ایم جز این نخواهد بود. اگر تصویری چنین برای مان هراس انگیز است- که باید چنین باشد- یک "بایدِ" دیگر، پیش روی ما شکل می گیرد؛ باید وضع موجود جمعیتی را به وضع مطلوب جمعیتی، اصلاح مسیر کنیم. این هم می طلبد تا بایستگی هایی چند را به عنوان راهبرد، پیش رو و فراراه خود داشته باشیم. از جمله -"هویت مادری" باید تعریفی نو و احترام برنگیز بخورد. جدول ارزش ها را باید از نو و به جوری تنظیم کرد که مادری به شان شایسته خود در نظر ها بنشیند.
این به معنای چشم پوشیدن بر توانِ سازنده، ظرفیت ممتاز وعقب نشاندن زنان به خانه نیست بلکه با پذیرش نقش اجتماعی زن، تعظیم در برابر نقشِ بی بیدل مادری اوست. مادر که در جایگاه خویش قرار بگیرد، بنیان خانواده و بنیاد زندگی تحکیمی برپایه حکمت خواهد یافت. بر بستر حکمت، نشاط و شادابی هم فرصت ظهور و بروزی شایسته می یابد. خانواده با نشاط، سنگ بنای جامعه با نشاط را می گذارد و جامعه پر شور و نشاط هم به میدان سازندگی و موفقیت تبدیل می شود. خانواده البته از پدر و مادر به اضافه یک فرزند هم شکل می گیرد اما تک ماندن فرزند در امروز، تنهایی او را در فردا به دنبال دارد. در فردای بعد تر ما با نسلی مواجه خواهیم شد که نه عمه وخاله او را به مهربانی صدا می کند و قربان و صدقه اش می رود و نه عمو و دایی دارد که کوه شوند در پشتیبانی از او. آدم های تنها هم در برابر نسیم تند می شکنند چه رسد به طوفان هایی که گاه در زندگی می پیچد و بنیان های پایدار را هم به لرزه در می آورد. بدانیم که تک بودن همیشه امتیاز نیست.
کسی در تنهایی به امتیاز ارزشمند نمی رسد. با هم بودند است که موفقیت ها را ضریب می دهد و چند برابر می کند. هم افزایی خواهرانو برادران نتیجه ای معجزه وار برای همه دارد در همه عرصه ها. به این مهم توجه کنیم تا موفقیت هم متوجه فردای فرزندان ما باشد. خانواده با فرزندان، طعم شیرین زندگی را می چشد و جامعه با خانواده های فعال و پر نشاط است که به حلاوت، کام شیرین می کند. برای این هم باید" ازدواجِ به هنگام" را مد نظر داشت. دیر شروع کردن، هم خستگی را افزون تر می کند و هم بیش از آن زمانی که دیر شروع شود، دیر به مقصد می ر سد. این را به عینه در میان کسانی که ازدواج را به تاخیر انداخته اند می بینیم. محاسبه وضعیت زندگی و سطح رفاه آنان با کسانی که زودتر زندگی مشترک را شروع کرده اند، این گزاره را تایید می کند. کسانی که زودتر اقدام می کنند فرصت بیشتری برای برنامه های خود دارند.
از آنجا که آخر بازه زمانی عمر در دست ما نیست، به همان اندازه که دیر اقدام کنیم، فرصت از دست خوداهیم داد. آن وقت با چالش هایی مواجه خواهیم شد که ما را با خطر مواجه خواهد کرد. در خطر نشستن ما به عنوان شهروندان، ایران را هم در وضعیت خطرناک قرار خواهد داد. برای کشوری که به فرداها با هزار امید نگاه می کند، پیرشدن جمعیت و کاهش نسل نو، معنای بی آینده شدن است. هرگز مباد که چنین روزی در تقویم ایران رقم خورد، آمین!