آریا بانو - خراسان / یک زمانی بود همه
دوست داشتن فوتبالیست بشن، طوری‌که هرکسی موهاش لَخت بود و هدفون داشت یک ساک‌ورزشی هم می‌خرید تا بره با یک تیم قرارداد ببنده. بعد یک مدت همه تصمیم گرفتن عکاس بشن، خلاصه یک جلیقه خبرنگاری و یک
دوربین باعث می‌شد خیلی‌ها فکر کنن عکاس هستن. تو این بین یکهو فلافل سلف‌سرویس مد شد و هرکسی فوتبالیست و عکاس نشده بود فلافلی زد؛ هر چند همه‌اش بهم بی‌ربط بود. گذشت و گذشت تا این‌که یکهو به‌طرز عجیبی سرمایه‌گذاری توی بورس اومد روی بورس. جوری که مامان بزرگ من می‌خواست با تحلیل بازار و استفاده از حقوق بازنشستگی آقاجون خدابیامرزم میلیاردر بشه که خوشبختانه چیزی از حقوق براش نموند تا توی بورس به فنا بده. اما
تب اینم گذشت و موج بعدی بی‌رحمانه از راه رسید یعنی بلاگر شدن. این یکی خیلی ناجور و فراگیر بود. خودم چندباری صدای گریه‌های همسایه‌مون رو می‌شنیدم که به عیالش التماس می‌کرد خسته است و حوصله ساخت دابسمش نداره، اما چاره‌ای نبود؛ چون شایعه شده بود هرکی بلاگر نشه باید از سیاره زمین بره. با این یکی هم داشتیم کنار می‌اومدیم باشگاه ورزشی رفتن مد شد که چون شهریه داشت خیلی‌ها سمتش نرفتن اما ناگهان شد آن‌چه نباید می‌شد؛ همه زدن تو کار کافه زدن. جوری که الان تعداد کافه‌ها از آدم‌ها بیشتره و این بَده. خیلی بد. دوستان عزیز، فعلاً یک نیم‌ساعتی کافه جدید نزنین تا ببینیم چی میشه.