چاپ

آریا بانو - خراسان / پسری 30 ساله دارم که معتاد است و بار سوم است که به زندان رفته است. قرار است از زندان آزاد شود با او چگونه برخورد کنم؟ لطفا راهنمایی کنید.
پاسخ مشاور

با سلام خدمت شما مادر گرامی، به نظر می رسد این که نمی دانید چه برخوردی با پسرتان بعد از آزاد شدن از زندان داشته باشید، شما را نگران کرده است. واضح است که شیوه نادرست برخورد با مشکل، می‎تواند موجب تشدید آن شود. برای آن که بتوانید نقش مؤثر و مثبتی برای حل این موضوع داشته باشید، اقدامات زیر کمک کننده خواهد بود.
نگرانی تان را با پسرتان مطرح کنید
اولین قدم در این مسیر آن است که نگرانی خودتان را در یک محیط آرام و در شرایط مناسب با قاطعیت و شفافیت با پسرتان مطرح کنید. در این مرحله مهم است که اول به نحوه برقراری یک ارتباط صحیح و مناسب فکر کنید و برای این کار به صحبت‎ های پسرتان با حوصله و توجه زیاد گوش کنید و اجازه دهید به راحتی درباره مشکل خود با شما صحبت کند.سعی کنید سریع به دنبال جوابی برای ارائه نگردید.
ترجیحاً کمتر قضاوت کنید، توهین نکنید و برچسب نزنید ؛ برای مثال از به کار بردن عبارات توهین آمیزی مانند: دزد، بی مسئولیت، تنبل، بیکاره ، سربار و ... اکیداً پرهیز کنید. بزرگ ترین اشتباه این است که سعی شود در اوج بحران، وی با رفتار های غلط خود رو به رو شود. نباید وقت خود را به سرزنش خانواده، ارتباطات و شرایط گذشته و حال حاضر تلف کنید.
در ضمن سعی کنید تا حد امکان نصیحت نکنید. محدودیت و فشار اگر معقول و منطقی باشد می تواند در این مسیر به خانواده و فرد معتاد کمک کند؛ مثلاً پول و منابع مالی باید محدود شود ولی به پسرتان توضیح دهید که این کار به دلیل این است که پول ،خود وسوسه برانگیز است.
جایی که او در آن محل مواد مصرف می‎کرده را باید بلو که کرد؛ مانند خودرو، پشت بام، انباری، زیر زمین ، اتاق و ... درخور ذکر است این محدودیت ها اگر با توضیحات کافی و لحن مناسب در یک محیط حمایت‎گر انجام شود، فرد معتاد احساس همدلی و همراهی خانواده را درک می کند و انگیزه اش برای همراهی افزایش می‎یابد. در چنین شرایطی استفاده از کلمات مناسب که انگیزه او را بیدار کند، بسیار مهم است. بعضی مصرف کنندگان دارای مشکلات رفتاری مانند پرخاشگری، منفی‎کاری، فحاشی .. و یا اختلالاتی در زمینه روان‎پزشکی مانند اضطراب، خودشیفتگی، افسردگی و ... دارند که توصیه می‎شود برای این گروه حتماً از راهنمایی روان‎پزشک و مشاور استفاده کنید.
اگر پسرتان به هیچ عنوان حاضر به همکاری نبود
واقعیت این است که نمی‎توان هیچ کس را مجبور به درمان و ترک کرد. پس از طی مراحل مذکور و در نظر گرفتن همه شرایط، در نهایت این خود فرد معتاد است که باید برای ورود به درمان تصمیم بگیرد و اگر او به این نتیجه برسد که هیچ درمانی نمی‎خواهد و با توجه به این که شما منابع را از او دریغ کرده و او را در راه درمان تشویق کردید، باز هم هیچ تمایلی به درمان ندارد، در این مرحله نمی‎توان توقع نتیجه گیری سریع داشت.
دقت کنید که ناامید نشوید و مراقب احساس سرخوردگی خود باشید. اشتباه‎ترین کاری که در این مرحله می‎توانید انجام دهید، قطع ارتباط با روا ن‎پزشکان و مشاوران و باج دادن مالی، احساسی و رفتاری به پسرتان است.
البته لازم است بدانیم در بعضی شرایط خاص که مشکل فقط اعتیاد نیست و فرد به سمت خودکشی، جنون، پرخاشگری، حالت مسمومیت مواد و آسیب رساندن به دیگران پیش می‎رود، درمان اجباری، انتخاب صحیحی به شمار می‎رود. در این موارد، باید بر خلاف میل فرد معتاد، او را بستری کرد