چاپ

آریا بانو -

برای دیدن این کلیپ لطفا امکان استفاده از جاوا اسکریپت را در مرورگر خود فعال نمایید،و از مرورگر خود را بروزرسانی نمایید

موسیقی ما / پرویز مشکاتیان سال‌ها بعد گفت: «این بهترین کار لطفی و یکی از زیباترین ابوعطاهای ایرانی است. شجریان بعد از آن آوازِ زیباتر دارد، اما لطفی کار باشکوه‌تر از آن ندارد.» اشاره‌ی موسیقی‌ دانِ بزرگ به آواز ابوعطایی است که لطفی و شجریان در سالِ پنجاه و نه، در سفارت آلمان اجرایش کردند و بعدتر در آلبوم «عشق داند» منتشر شد. اما آن همه زیبایی و شکوهِ آن اثر را می‌توان در کلامِ استادِ فقید مشاهده کرد. در «عشق‌ داند» ها. برای همین است که بی‌تکلف، او را «محمدرضا» می‌خواند (همان نامی که او هم صدایش می‌کرد بی عناوین و القابی چون «استاد» که بر قامتِ بلند آنان هم کم‌ مایه می‌نماید) و پس از آن همه سال و آن عقایدِ متفاوت، چنین با حظ و لذت از خاطره‌ی آن سال‌ها می‌گوید. اگر موسیقی ایران در دستانِ آنان این‌چنین پرمعجزه بود،‌ برای آن است که آنان رازِ «عشق» می‌دانستند.