آریا بانو- محمد محمدیان- فیلم امروز: ادری هپبِرن (و نه آدری هپبورن که بسیاری خطابش
می‌کنند) اگر زنده بود امروز 93 سال داشت. او سال 1993 بسیار زود از دنیا
رفت.
هپبرن با همان نخستین حضور جدی و بازی دلنشینش در «تعطیلات رمی» (ویلیام
وایلر، 1953) اسکار گرفت و در فیلم‌های کمدی رمانتیک با ایفای نقش زنان و
دختران ساده و شیرین‌سخن و البته ملاحت منحصر‌به‌فردش محبوب علاقه‌مندان
سینما شد.
حتی نوع آهنگ صدایش نیز به آن دلنشین‌ماندن کمک بسیاری کرد و با
انتخاب مهین کسمایی به عنوان دوبلور اصلی‌اش که آوای بیانی نزدیک به هپبرن
داشت به طرفدارانش در ایران افزوده شد.
هپبرن با «سابرینا»، «صورت نمکی»، «عشق در بعدازظهر»، «صبحانه در تیفانی»،
«معما»، «بانوی زیبای من» و... مسیر موفقیتش را ادامه داد تا این‌که پس از
درخشش در فیلم «تنها در تاریکی» و جدایی از همسرش مل فرر در اوج شهرت و
محبوبیت، نزدیک به یک دهه بازی در سینما را رها و اعلام کرد توجه بیشتر به
فرزندانش مهمترین وظیفه اوست و بعدها توجه به کودکان بی‌سرپرست در یونیسف
را تا زمان مرگ ادامه داد.
علاقه‌مندان سینما هپبرن را بیشتر با همان مرحله نخست نقش‌آفرینی‌هایش در
سینما به یاد می‌آورند و با گذشت زمان و نقش‌هایی که به وی پیشنهاد شد
نتوانست گذشتۀ درخشانش را تکرار کند. شاید برخی ندانند که او عاشق آشپزی
بود و لوکا فرزند دومش کتابی درباره هنر آشپزی او نوشته که شنیدم به زودی
ترجمه فارسی آن منتشر می‌شود. عکسی از او دیده‌ام که با گریم و لباسش در
فیلم «سابرینا» در خانه مشغول پختن غذاست.
چند سال پیش دیداری داشتم از مزارش در دهکده تولوشنا (در غرب سوییس) که
مشروح آن سفر را در گزارشم از یازدهمین جشنواره فیلم زوریخ (2015)در
ماهنامه فیلم نوشتم. جایی زیبا، آرام و دل‌انگیز مانند خودش. شان فرزند
اولش در پاسخ به نامه‌ام نوشت او خود این مکان را برای دوران آرامش
ابدی‌اش انتخاب کرده بود. از هپبرن در کتاب «راهنمای دوست‌داشتنی‌بودن به
روش ادری هپبرن» نوشته ملیسا هسترن با ترجمه یاسمن رضایی از انتشارات
میلکان که بهترین کتابی است که درباره او خوانده‌ام نقل شده که: «هیچ‌وقت
فکر نمی‌کردم روزی ستاره شوم. به شما قول می‌دهم حتی حالا هم احساس نمی‌کنم
ستاره‌ام.»
بله به همین سادگی، دوست‌داشتنی...