چاپ

آریا بانو - خراسان / خانمی هستم که 7 ماهه باردارم. دختری هم دارم که 4 ساله است و در این سال‌ها خیلی، حواسم به او بوده است. الان به خاطر شرایط بارداری، کم حوصله‌ام. دخترم این روزها چند بار از من پرسیده که آیا من را بیشتر دوست داری یا خواهرم را؟ حسادتش به فرزندی که هنوز به دنیا نیامده ، کلافه‌ام کرده است. چه کنم؟
دختر شما 4 سال تک ستاره والدین و شاید پدربزرگ و مادربزرگ‌ها بوده است و مسلما تولد فرزند دوم تغییرات زیادی در زندگی آرام کودک ایجاد می‌کند و این موضوع طبیعی است. بنابراین مدت زمانی باید بگذرد تا کودک اول شما با شرایط جدید سازگار شود. برای تسهیل دوره سازگاری کودک اول با شرایط و رقیب جدید، نقش والدین بسیار کارساز و تاثیرگذار است. کودکان مشکلاتی مثل حسادت یا بخل و ... ندارند و این غفلت والدین از کودک اول است که میزان ناامنی و بی‌تعادلی او را افزایش می‌دهد. مادر برای همه مراحل رشد و به ویژه کودک اول، منبع امنیت کودک است و با تولد فرزند دوم، کودک اول به‌طور ناگهانی از کانون توجه والدین حذف و نگاه‌ها بیشتر به نوزاد معطوف می‌شود بنابراین احساس ناامنی و طرد شدگی باعث بی‌قراری عصبی کودک اول و نگرانی والدین می شود. برای گذر از این مرحله خاطره‌انگیز، نقش برجسته والدین غیر قابل انکار است و والدین و دیگر اطرافیان تاثیرگذار باید حتی بیش از گذشته به کودک اول توجه و محبت داشته باشند تا احساس ناامنی کودک به حداقل برسد و عملاً احساس کند که تولد فرزند دوم باعث تغییرات جدی در جایگاه او در خانواده نشده است.
به سوالاتش جواب مثبت و امیدبخش بدهید
در این دوره سازگاری ،توصیه می‌شود در حضور کودک اول به نوزاد توجه و علاقه افراطی ابراز نشود. در بدو تولد ،نوزاد سه نیاز اصلی شامل خواب، غذا و بهداشت دارد که مادران در تامین آن کوشا هستند و ضرورتی ندارد که در حضور کودک اول سعی در تامین نیازهای ثانویه نوزاد شامل توجه و محبت داشته باشیم. همچنین برای امنیت بیشتر کودک اول از قول نوزاد بگوییم مثلا خواهر را خیلی دوست دارم و با نظارت، حتی لحظاتی نوزاد را روی زانوی کودک اول بگذاریم و صرفاً سعی در دور کردن وی از نوزاد نداشته باشیم. به سوالات کودک در دوره بارداری که ناشی از کنجکاوی و نگرانی وی است، جواب مثبت و امیدبخش بدهیم و فراموش نکنیم که اولین و حیاتی‌ترین نیاز کودک امنیت است. پس تمامی رفتار و گفتار و نگاه ما ، در مواجهه با کودک اول باید به امنیت خاطر وی منجر شود.
نویسنده : عبدالحسین ترابیان | ‌ روان شناس