آریا بانو - روزنامه گل / این که گروهی غرق در ناز و نعمت باشند و عموم مردم سختی بکشند، زیبنده نیست
این روزها بحث دریافتی‌های کلان فوتبالیست‌ها حسابی داع شده است و موافقان و مخالفان به شدت یکدیگر را می‌نوازند. در این بین مرتضی پورعلی‌گنجی، مدافع جدید پرسپولیس هم استوری گذاشته و نوشته: «ورزشکار جماعت هر چقدر می‌گیرد نوش جانش.» این استوری او با انتقادات شدیدی همراه شد؛ آنقدر که گنجی آن را پاک کرد، اما ساعاتی بعد علی دایی اسطوره
فوتبال ایران به حمایت از پرداخت دستمزدهای کلان به ستارگان لیگ برتر پرداخت و گفت: «امروز اگر شما بخواهید یک آپارتمان 100 متری در منطقه یک
تهران بخرید باید 35 میلیارد تومان بپردازید. یک فوتبالیست چند سال باید بدود تا بتواند این پول را جور کند؟ تازه این در حالی است که مصدوم نشود و کارش تداوم داشته باشد. در این صورت فقط 10 سال امکان بستن چنین قراردادهایی دارد.»
مساله این نیست که فوتبالیست‌ها نباید بیشتر از مردم عادی پول بگیرند. موضوع این است که بین دریافتی آنها و مداخل سایر شهروندان نباید این‌قدر فاصله وجود داشته باشد. اگر یک فوتبالیست باید کلی بدود تا در منطقه یک آپارتمان لوکس بخرد، شما فرض کنید یک کارمند و کارگر، حتی یک متخصص درس‌خوانده چند سال باید زحمت بکشد تا بتواند ده منطقه پایین‌تر یک آپارتمان 60 متری سالخوره اجاره کند. این که گروهی غرق در ناز و نعمت باشند و عموم مردم سختی بکشند، زیبنده نیست. به علاوه فوتبالیستی باید در منطقه یک آپارتمان مجلل بخرد که سطح کیفی‌اش هم همان‌قدر بالا باشد. انصافا آیا خیلی از بازیکنان فعلی
فوتبال ایران که قراردادهای نجومی می‌بندند، در چنین سطحی قرار دارند؟