آریا بانو -
آخرین خبر / نابغه‌ای که در دوازده‌سالگی بر زبان یونانی مسلط شد و بعدتر سانسکریت را فراگرفت. در
نوجوانی فلسفه آموخت و بیشتر دوران زندگی کوتاهش را در مدرسه‌ای فلسفه تدریس کرد. وی همدلی فراوانی با طبقه‌ی کارگر داشت؛ در شش سالگی طی جنگ جهانی اول، از مصرف شکر سر باز زد، زیرا سربازانی که در جبهه‌ی غربی سنگر گرفته بودند، شکر نداشتند. وقتی ده ساله بود، اعلام کرد که یک بلشویک است و در سال‌های پایانی نوجوانی‌اش در جنبش‌های کارگری شرکت کرد، در تظاهرات شرکت کرد و از حقوق کارگران دفاع کرد. در همان زمان، او خود را یک مارکسیست، صلح‌طلب و عضو اتحادیه‌ی کارگری خواند. در حین تدریس وارد عرصه‌ی سیاست محلی شد، و با وجود انتقادات، فعالانه از اعتصابات کارگران بیکار حمایت کرد. وی آثار عمیق و پربینش فراوانی درباره‌ی جنبش‌های سیاسی، و بعدتر درباره‌ی عرفان معنوی، همچنین کتاب‌ها و مقالاتی درباره‌ی مسائل اجتماعی و
سیاسی نوشت، گاهی اندیشه‌ی مارکسیسم عامیانه را نقد می‌کرد و نسبت به سرمایه‌داری و سوسیالیسم دیدگاهی بدبینانه داشت. بعدها خود را یک آنارشیست دانست و با وجود صلح‌طلب بودنش برای مدتی کوتاه به جنگ داخلی اسپانیا رفت و برای جبهه‌ی جمهوری‌خواهان جنگید.
در زمان عضویتش در جبهه‌ی مقاومت فرانسه تشخیص داده شد که بیماری سل دارد و به او گفته شد باید استراحت کند و تغذیه‌ی مناسب داشته باشد. اما او درمان را نپذیرفت، و برعکس در همبستگی با ساکنان گرسنه‌ی فرانسه‌ی تحت حکومت نازی‌ها، مقدار غذایی را که می‌خورد محدود کرد. وضعیت
سلامت او به‌سرعت وخیم شد و او را به یک بیمارستان مسلولین فرستادند. بعد از مدتی بیماری و ضعف، سیمون وی در آگوست 1943 بر اثر نارسایی قلبی جان باخت.
برگرفته از اینستاگرام nashreney