چاپ

آریا بانو - سیناپرس / ایزوتوپ‌های رادیواکتیو برای تولید اسیدهای آمینه در داخل شهاب‌سنگ‌های کندریتی کربنی یافت شدند.
یک مطالعه جدید نشان داد که نوع خاصی از شهاب‌سنگ رادیواکتیو می‌تواند باعث رشد حیات در زمین شود.
کندریت‌های کربنی، نوعی از شهاب‌سنگ رادیواکتیو پر از آب و ترکیبات آلی، پرتوهای گامای پرانرژی تولید می‌کنند که می‌تواند واکنش‌های شیمیایی را برای سنتز اسیدهای آمینه، یعنی بلوک‌های سازنده حیات، محیا کند.
شهاب‌سنگ‌ها بقایای سیارات صخره‌ای درونی منظومه شمسی جوان هستند که برای اولین بار در حدود 4.6 میلیارد سال پیش از ابرهای داغ گاز و غبار در نزدیکی خورشید ساخته شدند. در آن زمان، سیارات برای تشکیل اقیانوس‌ها و دریاها خیلی به خورشید نزدیک بودند و بنابراین نمی‌توانستند زندگی را در خود جای دهند، و دانشمندان را در مورد چگونگی تبدیل زمین به واحه حیات از حالت بایر اولیه خود دچار حیرت کرد. یک مطالعه نشان داد که آب می تواند توسط شهاب سنگ های کندریتی کربنی به زمین آورده شده باشد. اکنون یک مطالعه جدید که در مجله ACS Central Science منتشر شد، نشان می‌دهد که همین شهاب‌سنگ‌ها ممکن است بلوک‌های سازنده حیات را نیز به همراه داشته باشند.
برای اینکه ببینند آیا این امکان پذیر است یا خیر، محققان آمونیاک، متانول و فرمالدئید را در مقادیری مشابه آنچه در داخل شهاب سنگ ها یافت می شود، با آب مخلوط کردند. سپس، برای بررسی اینکه آیا عناصر رادیواکتیو و تولیدکننده پرتو گاما مانند آلومینیوم-26 در داخل شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند گرمای لازم برای سنتز اسیدهای آمینه را ایجاد کنند، محققان مخلوط خود را با پرتوهای گاما از یک ایزوتوپ آنالوگ به نام کبالت-60 مورد تابش قرار دادند.
دانشمندان دریافتند که بمباران به وسیله پرتو گاما باعث افزایش تولید اسیدهای آمینه در داخل محلول شده است. تولید بیشتر اشعه گاما باعث افزایش سرعت سنتز اسید آمینه شد. علاوه بر این، محققان کشف کردند که نسبت آمینو اسیدهای تولید شده در آزمایشگاه با آنچه در شهاب سنگ مورچیسون یافت شد، یک سنگ فضایی 2205 پوندی (100 کیلوگرم) که در سال 1969 در استرالیا فرود آمد، مطابقت دارد. تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که برای تولید مقادیری از اسید آمینه موجود در شهاب سنگ مورچیسون بین 1000 تا 100000 سال زمان نیاز است.
لازم به ذکر است که آمینو اسیدها را می توان با فرآیندهای مختلفی ساخت، بنابراین در حالی که مکانیسمی که محققان کشف کرده اند یک کاندید احتمالی برای چگونگی بارور شدن زمین توسط اسیدهای آمینه است، اما این تنها مکانیسم نیست. تحقیقات آینده باید این مکانیسم را با مکانیسم های دیگر مقایسه کند تا مشخص شود که کدام یک احتمالاً در سال های اولیه زمین به طور غالب و بارز بوده است.