چاپ

آریا بانو - آخرین خبر / من یگانه کسی بودم که می‌توانست به چشم‌های او بنگرد و روحش را ببیند. او خود می‌دانست که چشم چیزی جز دروازه‌ای کوچک و مرموز و باریک برای رسیدن به ژرفای روح نیست، یا دری که گویی پشت سردابی کوچک باشد، اما دری است که از آن جا و پس از بالا و پایین رفتن‌های بسیار و گذر از چندین راهرو و راه باریک به حیاطی عجیب و پرهیاهو می‌رسد که نامش روح است. اما هر چشمی نمی‌تواند دروازه روح باشد. ما آدم‌ها معمولا این دروازه کوچک را چنان می‌بندیم که کسی نمی‌تواند از روی نگاهمان رازهای عمیق آن را بیابد. راز؟ آیا به راستی روح ما رازی در خود دارد؟ آیا جز پس‌مانده‌های زندگی، چیز دیگری در خود دارد؟ اشتباه بزرگ آدم‌ها این است که گمان می‌کنند چیزهای مهمی را در آن ذخیره کرده‌اند، تصور می‌کنند گنجینه‌ای از رازهای خود را در پستویی تاریک، زیر سردابی دست نیافتنی نگه داشته‌اند و نباید دست کسی به آن برسد.
شهر موسیقیدان‌های سپید
بختیار علی