آریا بانو - خراسان / برخی افراد برادر خود را هم به نام صدا می کنند، خیلی معرفت به خرج بدهند، یک آقا پس یا پیش اسم می گذارند تا برادرشان مثلا آقا رضا بشود یا حسین آقا.
خب این را که غریبه ها هم می توانند به کار ببرند برای صدا زدن طرف. برادر که نباید این چنین صدا بزند. رابطه برادری صمیمیتی صد چندان دارد تا نام بردن از طرف. همان طور که باز به نام صدا زدن حلاوتش بیشتر از خواندن به فامیل است. این که بگویی سعید جان خیلی بیشتر به دل می‌نشیند تا بانگ برداری به جناب محمدی مثلا. به هر روی، من صمیمیت مواج و جریان زلال محبت عیان شده در خواندن به نسبت فامیلی را هزار بار بیشتر می پسندم تا خواندن طرف به اسم و فامیل رسمی.
این را هم صله رحم کلامی می شمارم که مهر می آورد و کین از میان برمی دارد همان طور که در کلام راهنمای امیرمومنان(ع) می خوانیم " صله رحم، محبّت آور است و دشمنی را از بین می برد" در کلام علمای سادات هم دیده ام که سادات را
پسر عمو می خوانند حتی اگر همدیگر را تا آن لحظه ندیده باشند و حتی خوانده ام که یکی از علما به رغم مخالفت با یکی از رجال
سیاسی عصر پس از مشروطه، او را
پسر عمو می نامید حال آنکه به واقع،
پسر عمو نبودند اما خواندن به نسبت خویشاوندی محبت و قرابت می آورد.
این را هم به تجربه می گویم کسانی که با این زبان سخن می گویند در برقراری ارتباط هم موفق تر هستند و دیده ام افرادی را که با خواندن به نسبت فامیلی -که دور هم هست مثل نوه و نتیجه اقوام - نزدیک می‌شوند به اندازه همان نسبتی که می خوانند.
نسبت های نزدیک هم وقتی به کلام در نیاید ، فضا را برای دور شدن فراهم می کند و باز من می توانم خواهر و برادرهایی را نشان بدهم که در زمستان روابط با درجه مهر هزار درجه زیر صفر قرار دارند. حتی برخی ها چنان هستند که فرزندان شان دیگر عمو و دایی و خاله و عمه را نمی شناسند! خب، این خوب نیست.
ما باید مهربانی را توسعه بدهیم
برای رسیدن به زندگی بهتر و بهترین راهش هم صله رحم است و قبل از آن صله رحم کلامی که ما را نسبت به رابطه فامیلی هوشیار و راغب می کند و در های خانه را به سوی خویشاوندان می گشاید تا همان طور که امام علی (ع) فرمودند" نعمت‌ها را فراوان کند و سختی‌ها را از بین ببرد"....