آریا بانو - ایسنا / مهین دیهیم را بسیاری از جوان‌های امروزی به واسطه تکرار چندباره سریال «آرایشگاه زیبا» می‌شناسند؛ اما سال‌ها قبل از اینکه مرضیه برومند تصمیم به ساخت چنین سریالی بگیرد و مهین دیهیم را در کنار بزرگان دیگری چون رقیه چهره‌آزاد، مهری ودادیان و مهری مهرنیا مقابل دوربین این مجموعه به‌یادماندنی بیاورد، این بازیگر چند دهه بود که تجربه بازی در سینما و تئاتر را از سر گذرانده بود و در چند تله‌تئاتر هم بازی کرده بود. تله‌تئاترهای دیهیم اما چند دهه بعد از رفتن این بازیگر روی سن تئاتر و مقابل دوربین فیلم‌های سینمایی شکل گرفت. با پیروزی انقلاب در اوایل دهه 60 ، ساخت نمایش‌های تلویزیونی در صداوسیما قوت گرفت و به واسطه‌ی چنین رویکردی بسیاری از بازیگران سینما و تئاتر برای از سرگیری کارهای هنری‌شان، مقابل دوربین‌های تلویزیون رفتند. دیهیم از آن دسته افراد بود و به واسطه چنین تصمیمی، دو نمایش تلویزیونی به نام‌های «یک گل و بهار» (1363) و آسانسور (1363) شکل گرفت. در ابتدای شکل‌گیری صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، دو شبکه اصلی ـ یک و دو ـ برنامه تولید و پخش می‌کردند و البته شبکه یک سیما دارای گروه «فیلم، سریال و تئاتر» بود؛ این، یعنی تئاتر از جایگاهی ویژه در تلویزیون برخوردار بود و به تبع چنین نگاهی، نمایش تلویزیونی و هنرمندان این حوزه هم سهم عظیمی از تولیدات را به خود اختصاص می‌دادند. و البته این در حالی است که در دو دهه اخیر به مرور تئاتر در تلویزیون کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر شد تا جایی که در سال‌های نسبتا طولانی چیزی به نام تله‌تئاتر در تلویزیون نداشتیم. در یکی ـ دو سال اخیر هم به‌رغم وعده‌هایی برای بازگشت این ساختار مهم و جذاب به تلویزیون و راه‌اندازی مرکزی به نام سیمرغ، اما عملا هنوز نمایش به جایگاه اولیه خود در سیما بازنگشته است.