آریا بانو - سندروم دیوژن چیست؟
سندرم دیوژن ، یا سندرم شلختگی یک اختلال شخصیتی است که باعث خود غفلتی مفرط، شلختگی خانگی، جامعه گریزی، بی تفاوتی ، انباشته کردن ناخواسته آشغال و حیوانات بهمراه عدم خجالت می شود. مبتلایان به این سندرم همینطور امکان دارد علایم روان گسیختگی کاتاتونی را از خویش بروز بدهند.
تاریخچه سندروم دیوژن:
سندروم دیوژن سندرم نخستین بار در سال 1966 میلادی شناخته و توسط کلارک ان منکیکار به نام سندرم دیوژن برگزیده شد. نام این سندرم، از نام دیوژن سینوپی، فیلسوف یونان باستان، کلبی( طرف دار مکتب کلبیون) و ساده زیست که نقل شده در آتن و در یک کوزه بزرگ( و به روایتی بشکه) زندگی میکرد ، برگرفته شده است.
البته می گویند که دیوژن هرروز در جستجوی انسان حقیقی به بازار می رفته است؛ بنابراین بنظر میرسد عنوانی که برای این سندرم برگزیده شده است، عنوان درستی نباشد.
در واقع یک نام غلطی برای آن انتخاب شده ، برای این که دیوژن زندگی زاهدانه ای داشت که از آن شادمان بود و هیچ منبعی نیست که نشان دهد وی نسبت به بهداشت شخصی خویش بی اعتنا بوده است.
علایم سندروم دیوژن
این نوع اختلالات روانی اغلب در اشخاص بالای 60 سال مشاهده می شود. البته در مواردی محدود، سندروم دیوژن، در اشخاص میانسال و حتی با سن کمتر هم مشاهده شده است. بسته به کیفیت زندگی شخص، علایم میتواند متفاوت و بعضا بسیار حاد باشد. علایم آن از جمله انزوای خود خواسته از محیط های اجتماعی، معمولاً با گذشت زمان ظاهر می شود.
در واقع ، شخص مبتلا، ارام ارام ، عزلت گزینی را به زندگی اجتماعی ترجیح داده و برای کم تر رنج کشیدن از قضاوت هایش درباره ی مردم، خود را از دید آنها دور کند. به همین جهت، امکان دارد شخص مبتلا، این اختلال را از سالهای گذشته داشته باشد ولی علایم آن، پس از مدتها بروز کند. علایم هشداردهنده در شخص شامل موردهای زیر است

علایم هشداردهنده در شخص ناشناخته امکان دارد شامل موارد زیر باشد:
- بثورات پوستی ناشی از سلامت ضعیف، کک و یا شپش
- ناخن انگشتان بیش از حد بلند است
- بوی بد بدن
- ظاهر شلخته
- اسیب های ناشناخته
- سوء تغذیه
- کمبود آب بدن
به احتمال زیاد منزل شخص هم علایم غفلت را نشان خواهد داد. برخی از نمونه ها عبارتند از:
- حیوانات جونده
- مقدار زیادی آشغال در داخل و اطراف منزل
- یک بوی شدید و ناخوش‌آیند
یک شخص مبتلا به سندرم دیوژن بطور معمول بعضی یا همه این علایم را نشان می دهد:
- خودخواهی شدید
- محیط کثیف
- جمع شدن بیش از حد وسایل
- انکار در خصوص شرایط
- هیچ خجالت یا شرم در خصوص محیط اطراف و یا عدم پاکیزگی ندارند
- خودداری از کمک خواستن 

تشخیص ابتلا به سندروم دیوژن
اشخاص مبتلا به سندروم دیوژن به ندرت احتیاج به کمک دارند. اختلال های روانی این اشخاص اغلب به وسیله خانواده یا نزدیکان فرد، دیده می شود. همینطور امکان دارد تشخیص ابتدایی آن به وسیله شکایت یکی از همسایگان حاصل شود. این سندروم همانطور که گفته شد، در گروه بیماریها گروه بندی نمی شود. دو نوع سندروم دیوژن وجود دارد.
سندروم دیوژن اولیه
این مورد، بدون وجود علایم روانی اضافی تشخیص داده می شود.
سندروم دیوژن ثانویه
در این حالت قطعا، شخص مبتلا علاوه بر سندروم، یک بیماری روانی دیگری هم از جمله شیزوفرنی یا زوال عقل داشته است.
جهت تشخیص، پزشک به جستجوی سرنخ هایی در تاریخچه ی رفتاری و اجتماعی شخص می پردازد. یک مددکار اجتماعی امکان دارد بتواند در این امر کمک کند. البته صرف علایم شخصیتی کافی نیست و معمولاً اشخاص دیگری از رفتارهای شخص مبتلا شکایت داشته اند. در تشخیص این اختلال، ازمایش های فیزیکی و تصویر‌برداری هایی از مغز توسط MRI یا PET به پزشک کمک می کند.

درمان سندرم دیوژن
در حال حاضر، هیچ دارو یا مورد درمانی شناخته یا توصیه شده خاصی برای مدیریت سندرم گدامنشی وجود ندارد. داروهای طراحی یا تجویز شده برای دیگراختلال های پزشکی امکان دارد علائمی مانند پارانویا یا مانیا را در شخص دچار سندرم دیوژن کاهش دهد.
عوامل روان شناختی هم امکان دارد مورد لحاظ قرار گیرد، چرا‌که آن ها اغلب به توسعه یا ادامه سندرم منجر می شوند. درمانهای روان پزشکی تهاجمی یا مشاوره هم در بعضی مواقع ضروری است.
این درمان ها در کنار دیگر سیستم های حمایتی طراحی شده برای درمان دلایل زیربنایی سندرم بهترین کارکرد را دارند. به عنوان مثال ، سرویس های نظافت و مراقبت شخصی میتوانند از شدت علائم سندرم کم کنند.
از آن جا که اشخاص مبتلاء به سندرم دیوژن معمولاً از تنظیمات پزشکی ترس دارند، درمان اغلب به وسیله کارکنان بخش مراقبت های اجتماعی یا مراقبان خانگی انجام می شود. محدودیت های اخلاقی و قانونی میتوانند درمان را بغرنج کنند برای این که بیماران امکان دارد بر رد و دفع مداخلات پزشکی اصرار داشته باشند.
از آن جا که دیدگاه ها در خصوص بهداشت فردی و ایمنی در بین مردم و فرهنگ های گوناگون مختلف است، ارزیابی و درمان بسیاری از علائم سندرم دیوژن میتواند سخت باشد.
به موردهای سندرم دیوژن باید با حساسیت زیاد روبرو شد. چنانچه بیمار در نتیجه دخالت حس مورد هجوم قرار گرفتن ، داوری یا عدم امنیت کند احتمال بیشتری دارد که کمک های بیشتر را رد نموده و به رفتارهای قبلی خویش برگردد.

مراقبت از اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن
اشخاص مبتلا به سندرم دیوژن اغلب از بیمارستان ها می ترسند. بنابراین به احتمال زیاد شخص دریافت کمک را رد می کند همینطور شخص امکان دارد ازمایش ها و کمک های پزشکی را رد کند که در اینصورت احتیاج به اقدام قانونی خواهد بود. افردی که درگیر مشارکت برای کمک به اشخاص مبتلا به اختلال دیوژن هستند باید حساسیت زیادی به خرج دهند، تا بتوانند تمام وضعیت را بطور درست و مناسب بررسی کنند.
هرچند حساسیت زیاد در مراقبت از بیمار لازم است، نباید بیمار حس کند که قضاوت می شود یا مورد حمله واقع خواهد شد، یا حتی حس عدم امنیت داشته باشد.در این وضعیت بیمار دریافت کمک را نخواهد پذیرفت و به رویه سابق زندگی خود برمیگردد ، مراقبت از شخص مبتلا به سندرم دیوژن اغلب چالش برانگیز است، برای این که شخص اغلب کمک سایرین، حتی اعضای خانواده ی خود را نمی پذیرد، انزوا و ترس از اجتماع سبب می شود، بیماری اغلب اشخاص مبتلا به سندرم بسیار دیر تشخیص داده شود.
گردآوری: بخش روانشناسی بیتوته