آریا بانو - برترین ها / یکی از ایده‌های کلاسیک و امتحان پس‌داده در سینمای وحشت، ایده سفر جمعی چند دختر و پسر جوان به مناطقی دور از شهر و خالی از سکنه است که خود به خود به یکی از شخصیت‌های فیلم تبدیل می‌شوند.
در طبقه‌بندی ژانرها در سینمای ایران به لحاظ تعداد تماشاگر، ژانر وحشت در رتبه‌های پایین جدول قرار می‌گیرد که می‌توان برای آن دلایل مختلفی را ذکر کرد؛ نخست فیلمنامه فیلم ها که اغلب با مشکلات اساسی روبرو است و اساسا نویسنده آشنا با قواعد ژانر یاد شده، به ندرت پیدا می‌شود. اندک نویسندگان موجود نیز کمتر سراغ مولفه‌های بومی رفته و همچون سینمای وحشت شرق آسیا از مولفه‌های یاد شده بهره نمی‌گیرند. دیگر اینکه سینمای وحشت با وجود آن که در زمره ژانرهای کم‌هزینه به حساب می‌آید، اما جزو فیلم‌های پرهزینه در سینمای ایران محسوب می‌شود. در نهایت اینکه سینمای وحشت با وجود انبوه مخاطبان بالقوه، به فعلیت نرسیده و قادر به بازگرداندن سرمایه تهیه‌کننده و سود حداقلی نیست. همه اینها دست به دست هم داده و سینمای وحشت را از فهرست تولیدات سالانه سینمای ایران تقریبا حذف کرده است و تنها گهگاه جرقه‌هایی در این باب زده می‌شود. فیلم سینمایی «نُه» به کارگردانی شاهین رشیدی، تازه‌ترین نمونه ارائه شده در این ژانر به حساب می‌آید که پس از پنج سال توسط پلتفرم فیلم‌نت روانه اکران آنلاین شده است.
یکی از ایده‌های کلاسیک و امتحان پس‌داده در سینمای وحشت، ایده سفر جمعی چند دختر و پسر جوان به مناطقی دور از شهر و خالی از سکنه است که خود به خود به یکی از شخصیت‌های فیلم تبدیل می‌شوند. در وهله بعد، بهانه سفر است که معمولا چندان پیچیده نبوده و برای تماشاگر هم آشنا به نظر می‌رسد. رشیدی که خودش فیلمنامه نخستین ساخته بلند سینمایی‌اش را نوشته، از ایده‌های ذکر شده برای استارت فیلم خود بهره گرفته است و نُه نفر را به منطقه جنگلی بکر و دست نخورده‌ای می‌برد. فیلم هم با نریشنی با صدای سونا به عنوان یکی از شخصیت‌های محوری آغاز شده که چرایی این سفر را برای تماشاگر توضیح می‌دهد؛ شاهین عکاس مشهوری است که هر سال هشت جوان را برای برگزاری آیین سالانه خود به ویلایش در منطقه‌ای دور افتاده می‌برد. کلید ورود به شاهین به عنوان قهرمان داستان، مرموز بودن اوست که در ابتدا عجیب به نظر نمی‌رسد، اما به مرور پیچیده‌تر و ترسناک‌تر می‌شود. آشنایی با بقیه شخصیت‌ها کاملا تلگرافی و تیتروار بوده و ماجرا کاملا بر شخصیت پیشی می‌گیرد. نقطه عطف اول هم دقیقه بیست فیلم با محوریت قهرمان سرایدار ویلا شکل گرفته و پیچ خوبی به قصه می‌دهد.
نوشته‌های آلمانی روی دیوار، نکته کلیدی فیلمنامه «نُه» به حساب می‌آید که کاشت اطلاعات را به خوبی انجام داده و ذهن تماشاگر را به خود مشغول می‌کند. یافتن صندوقچه‌ای قدیمی که داخل آن تعدادی عکس و کاغذ به زبان آلمانی است، حادثه محرک پرده دوم محسوب می‌شود که نقش سونا را به واسطه تسلط بر این زبان، برجسته‌تر می‌کند. قفل شدن درب ورودی ویلا و تلاش برخی از شخصیت‌ها برای بیرون زدن و فرار، تنش بیشتری به قصه بخشیده و چند حادثه خونین را رقم می‌زند. چیزی که فیلم را در پرده میانی نجات داده، ایده‌ای بکر و جذاب با محوریت حضور آلمان‌های نازی بین دهه سی و چهل میلادی در این منطقه متروکه است. آزمایشگاهی برای فعالیت‌های پزشکی و سری رژیم هیتلر که سرنوشت هولناکی را برای خانواده پزشک آلمانی ساکن منطقه رقم زده است.
«نُه» به لحاظ ساختار فنی و شیوه روایت، شباهت‌هایی به فیلم پروژه جادوگر بلر داشته و رشیدی در دکوپاژ فیلمنامه خود به نوعی تحت تاثیر فضای بصری آن است. به ویژه در پرده نخست و نوع نورپردازی که کاملا از دل ژانر و قواعد آن بیرون آمده است و در خدمت قصه قرار دارد. پایانی هم که برای فیلم در نظر گرفته شده، پایانی مناسب با تکیه بر نریشن با صدای شاهین است که هیچ گره‌ای را باز نشده نمی‌گذارد. یکی از اصول ثابت سینمای وحشت، بهره‌گیری از بازیگران ناشناخته یا کمتر شناخته شده است که رشیدی نیز از آن تبعیت کرده و به یکی از نقاط قوت فیلم خود تبدیل کرده است؛ بازیگرانی با سابقه حضور در تئاتر که با قالب فیلم به خوبی جفت و جور شده‌اند.
اکران آنلاین فیلم سینمایی «نُه»، فرصتی مناسب برای دوستداران سینمای وحشت است که به تماشای فیلمی کم هزینه و در عین حال فکر شده و جذاب در ژانر وحشت بنشینند.