بزرگنمايي:

آریا بانو - شهربانو / بی‌بی‌زهرا حسینی یکی از دختران زاده ایران است که پدر و مادرش حدود 38 سال پیش از افغانستان راهی کشور ما می‌شوند. حالا این دختر در بیست‌وپنج‌سالگی و در شرایط دشوار و با دستان خالی، آستین همت بالا زده و برای بانوان مهاجر و حتی ایرانی که گرفتاری‌هایی شبیه خودش دارند، با آموزش قالی‌بافی و خورجین‌بافی، درآمد ایجاد کرده است.
‌زهرا در کنار ایجاد اشتغال، در حال راه‌اندازی یک سایت برای ارائه تابلوفرش‌ها و تبلیغات است، سایتی که نامش را «قالینه خم آستانه» انتخاب کرده است. به گفته او «قالینه» در زبان پشتو به معنی فرش است و «خم آستانه» نیز نام روستایی در ولایت بامیان که پدرش آنجا متولد شده است. می‌گوید: در نه‌سالگی به همراه خانواده‌ام به افغانستان رفتم. هرات و کابل و بامیان را هم دیده‌ام اما افغانستان را برای سفر دوست دارم. نمی‌توانم از مشهد دل بکنم. دوستانم، کارم و همه عشق و زندگی‌ام اینجاست. من به امید آدمهای خوبی هستم که دور و برم هستند و در کنارشان زندگی می‌کنم. زندگی فراز و نشیب‌های زیادی دارد. درست مثل نوار قلبی است که اگر ضربان نداشته باشد، خط صاف می‌شود و همه‌چیز از بین می‌رود. این بالا و پایین‌های زندگی باید باشد.
پدر زهرا در حادثه‌ای دچار مشکل نخاعی می‌شود و او با وجود نمرات خوب قادر به ادامه تحصیل در رشته روزنامه‌نگاری که به آن علاقه داشته است نیست. با این حال، از خیریه‌ای وام دریافت می‌کند و با خرید چند دار قالی، شروع به کار می‌کند.
بی‌بی‌زهرا هم‌زمان با آموزش خورجین‌بافی و قالی‌بافی به بانوان، به کلاس‌های کسب‌و‌کار هم می‌رود و مدرک مربیگری می‌گیرد و آموزش‌های کسب‌و‌کار را به بانوان محله قرقی که بیشترشان جزو خانواده‌های مهاجر هستند منتقل می‌کند. می‌گوید: هدفم این بود که خانم‌ها آنچه رایگان آموخته‌اند به یک نفر دیگر هم آموزش بدهند. خانم‌های این منطقه به‌شدت به انگیزه نیاز دارند. آن‌ها وقتی دچار مشکل کوچکی می‌شوند، افسردگی سراغشان می‌آید.
اما طرح کسب‌و‌کارش برگزیده می‌شود، طرحی که باید دخل و خرجش به هم بخورد. پیشنهاد او همان خورجین‌بافی است. می‌گوید: می‌دانستم در این طرح، بازگشت سرمایه وجود دارد. از طرفی، شغلی مناسب برای خانم‌ها بود تا در خانه و در کنار فرزندانشان مشغول به کار باشند و کمک‌خرج خانواده.
یکی ازسازمان‌های مردم‌نهاد برای طرح برگزیده او، تعدادی دار آهنی قالی و خورجین و وسایل کار در اختیارش می‌گذارد و بی‌بی‌زهرا دارها را بین دختران و مادران 25 خانه تقسیم می‌کند، از خانه‌های رسالت تا فارمد.
او می‌گوید: صنایع دستی افغانستان عالی هستند اما این هنر چندان دیده نمی‌شود و کسی قدرش را نمی‌داند.حالا زهرا خانم به دنبال ایجاد امید بین زنان مهاجر است.
نویسنده: لیلا کوچک‌زاده