بزرگنمايي:

آریا بانو - سیناپرس /بر اساس نتایج یک شبیه سازی شکل گیری منظومه شمسی، ستاره شناسان توانستند یک گام دیگر به درک چگونگی شکل گیری عطارد نزدیک شوند.
شبیه سازی شکل گیری منظومه شمسی تا حد زیادی موفقیت آمیز بوده است. در این راستا، محققان می توانند موقعیت تمام سیارات اصلی را به همراه پارامترهای مداری آنها تکرار کنند. اما شبیه ‌سازی‌های کنونی برای درست کردن جرم چهار سیاره به ‌ویژه عطارد، بسیار مشکل دارند.
نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد: برای درک تکامل سیارات کوچکتر باید به سیارات غول پیکر توجه بیشتری داشته باشیم.
به گفته دانشمندان، از میان تمام سیارات صخره ای درونی منظومه شمسی، عطارد عجیب ترین است. نه تنها کمترین جرم را دارد، بلکه در مقایسه با اندازه خود بزرگترین هسته را دارد که این موضوع یک چالش بزرگ برای شبیه ‌سازی‌های تشکیل سیاره است، زیرا ساختن چنین هسته بزرگی بدون رشد سیاره‌ ای بزرگ‌تر همراه با آن دشوار است.
تیمی از ستاره شناسان اخیرا چندین احتمال را برای توضیح خواص عجیب عطارد با انجام شبیه سازی شکل گیری منظومه شمسی بررسی کردند. دانشمندان توضیح می دهند در اولین روزهای منظومه شمسی، به جای مجموعه ای منظم از سیارات، ما در عوض یک صفحه پیش سیاره ای از گاز و غبار داشتیم. در آن دیسک ده ها سیاره کوچک جاسازی شده بود که در نهایت با هم برخورد کرده و ادغام می شدند تا رشد کرده و به سیاره تبدیل شوند.
اخترشناسان بر این باورند: لبه داخلی دیسک پیش سیاره ای احتمالاً فاقد مواد بوده است. همچنین در آن منظومه جوان، سیارات غول پیکر در مدارهای امروزی خود ظاهر نشدند. در عوض آنها از جایی که در ابتدا شکل گرفتند به موقعیت فعلی خود مهاجرت کردند. حرکت آن سیارات غول پیکر، دیسک داخلی را بی ثبات کرده و به طور بالقوه مواد بیشتری را از بین بردند.
با کنار هم قرار دادن این ایده ها، اخترشناسان توانستند تاریخچه شکل گیری عطارد را بسازند. در ابتدا دایره پیش سیاره ای درونی حاوی تعداد زیادی سیاره کوچک بود، اما با حرکت و مهاجرت سیارات غول پیکر، مقدار زیادی از مواد سازنده سیاره را با خود بیرون کشیدند.
سیاره‌های کوچک باقی‌ مانده در یک سری از برخوردهای مکرر با یکدیگر برخورد کردند که منجر به ریختن مقدار زیادی فلزات سنگین به درونی‌ ترین بخش سیاره شد که هسته بزرگ عطارد را ایجاد کرد.
در حالی که مدل‌ها می ‌توانستند اندازه هسته عطارد را به تصویر بکشند، شبیه‌ سازی ‌ها هنوز نمی ‌توانند جرم کلی سیاره را به درستی دریافت کنند. این شبیه ‌سازی ‌ها عموماً عطاردی را تولید کردند که دو تا چهار برابر بیشتر از آنچه واقعاً هست، جرم داشت.
این که عطارد چگونه به وجود آمده همچنان یک سوال باز است. اخترشناسان گمان می ‌کنند که باید به ویژگی ‌های شیمیایی شکل گیری پیش سیاره ‌ای توجه دقیق‌ تری داشته باشیم، به ‌ویژه تمرکز بر این که چگونه دانه ‌های غبار می ‌توانند به هم بچسبند و در محیط پرتوهای شدید در مدار عطارد زنده بمانند.