بزرگنمايي:

آریا بانو - ایسنا / در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون در اکوادور، جایی که درختان مقدس کاپوک تا آسمان قد می‌کشند و رودها همچون شریان‌های حیات می‌خروشند، قبیله‌ای به نام واورانی، با چنگ و دندان در برابر مدرنیته و طمع شرکت‌های نفتی ایستاده است. بامنو، یکی از آخرین سنگرهای سنت، هنوز با زبان، باور و نیزه‌های سمی خود زندگی می‌کند.
در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون در اکوادور، در میان سایه درختان عظیم و انحنای رودخانه‌های پهناور، قبیله واورانی که قرن‌ها با طبیعت زندگی کرده‌اند، بخشی از یک جامعه 145 نفری به نام بامنو هستند که سرزمین‌شان بخشی از یک اکوسیستم باارزش ولی در معرض تهدید به شمار می‌رود.
عکاس خبرگزاری آناتولی، به‌مدت 6 روز زندگی هماهنگ این مردم با طبیعت، فرهنگشان و تأثیرات زندگی مدرن بر آنها را مستند کرده است.
در مناطقی که حتی سیگنال GPS به‌سختی دریافت می‌شود و جامعه تا حد زیادی از دنیای مدرن جدا مانده است، زیرقبیله‌های واورانی نه‌تنها به‌صورت همزیست با طبیعت زندگی می‌کنند، بلکه برای حفظ فرهنگ بومی، باورها و هویتشان نیز مبارزه‌ای دشوار در پیش گرفته‌اند.
قبیله واورانی که آخرین مردمان بومی اکوادور بودند که با دنیای بیرون تماس گرفتند، نخستین تماس جدی‌شان در سال 1958 ثبت شده است.
این قوم که به‌صورت کوچ‌نشین و شکارچی-گردآور در اعماق آمازون زندگی می‌کردند و زبان مادری‌شان واو بود، به‌سرعت و با فشار زیاد وارد جامعه مدرن شدند. برخی زیرقبیله‌ها که این تماس را نپذیرفتند، به عمق جنگل عقب‌نشینی کردند.
امروزه هنوز سه زیرقبیله واورانی وجود دارند که هیچ ارتباطی با دنیای خارج ندارند و همه تلاش‌ها برای تماس با آنها از سوی خودشان به‌شدت رد شده است. با این حال، فعالیت‌های روزافزون شرکت‌های نفتی باعث شده این گروه‌ها به مناطق دورتر جنگل کوچ کنند.
با اولین تماس در سال 1958، زندگی واورانی‌ها به‌کلی دگرگون شد و بسیاری از آنها به زندگی یکجانشین روی آوردند. اما گروه‌هایی مانند بامنو که دیرتر ارتباط گرفتند، همچنان به زندگی سنتی خود ادامه می‌دهند.
در دهه 1970، دولت اکوادور سرزمین‌های واورانی را به‌رسمیت شناخت، اما امتیازهایی که بعدها به شرکت‌های بین‌المللی نفتی داده شد، هم مردم و هم جنگل را در معرض تهدید قرار داد.
واورانی‌ها که زمین‌هایشان به‌شدت کوچک شده و در همین محدوده باقی‌مانده نیز تحت تأثیر بهره‌برداری چوب، استخراج معادن، حفاری نفت و مهاجرت‌های استعماری قرار گرفته‌اند، می‌کوشند با تکیه بر منابع طبیعی، شیوه سنتی زندگی خود را حفظ کنند، هرچند با فشارهای محیطی و بیرونی روبه‌رو هستند.
بامنو، یکی از دورافتاده‌ترین و سنتی‌ترین سکونتگاه‌های واورانی، در اعماق پارک ملی یاسونی واقع شده و تنها از طریق رودخانه قابل دسترسی است. پس از یک سفر طولانی با قایق در امتداد رودخانه‌های شیریپونو و کونوناکو می‌توان به آن رسید.
با افزایش تأثیرات خارجی، فرهنگ واورانی‌ها نیز در حال دگرگونی است. برخی از جوامع شیوه‌های زندگی مدرن را پذیرفته‌اند، در حالی که گروه‌هایی مانند بامنو تلاش می‌کنند شیوه‌های سنتی خود را حفظ کنند.
بامنو تحت رهبری پنتی بای‌هوا، با سازمان‌های مردم‌نهاد همکاری می‌کند تا نقشه سرزمین خود را ترسیم کند و برای دسترسی به حقوق اولیه مانند آب پاک، انرژی خورشیدی و آموزش محیط زیستی مبارزه کند. همچنین تلاش‌هایی برای گنجاندن زبان و جهان‌بینی واورانی در نظام آموزشی وجود دارد.
مردم منطقه در سایه درختان مقدسی به نام کاپوک زندگی می‌کنند. این درختان برای واورانی‌ها صرفاً عنصری از طبیعت نیستند، بلکه پل‌های معنوی نظم جهان شمرده می‌شوند. آنها درختان کاپوک را «جاندارانی حامل روح اجداد» می‌دانند.
این درختان در مراسمی مرتبط با آغاز و پایان چرخه حیات استفاده می‌شوند. آسیب‌زدن به کاپوک، نه‌تنها به‌معنای یک آسیب زیست‌محیطی، بلکه به‌عنوان خسارتی معنوی تلقی می‌شود.
در بامنو، یک ساختمان مدرسه و زیرساخت محدود برق خورشیدی وجود دارد. داوطلبان هر سه ماه برای آموزش زبان انگلیسی و اسپانیایی به کودکان به منطقه می‌آیند.
با این حال، دسترسی مردم به آموزش و خدمات درمانی بسیار محدود است. پزشکان داوطلب تنها یک‌بار در سال برای معاینه عمومی به آنجا می‌آیند.
مردم منطقه معتقدند زندگی در جنگل نه‌تنها نیازمند دانش، بلکه مستلزم احترام نیز هست. این جامعه که به‌طور سنتی به‌شکل شکارچی-گردآور زندگی می‌کند، از روش‌هایی مانند نیزه و لوله‌های دمنده با دارت‌های سمی برای شکار استفاده می‌کند.
پیش و پس از شکار مراسم‌هایی ساده برگزار می‌شود که بازگرداندن بخشی از آنچه از طبیعت گرفته شده به خود طبیعت را نمادین می‌کند. حیوانات با دارت‌هایی شکار می‌شوند که نوک آنها با ترکیبی از گیاهان سمی پوشیده شده و باعث فلج فوری آنها می‌شود.