بزرگنمايي:

آریا بانو - ورزش 3 /مانولو، هوادار معروف و محبوب تیم ملی اسپانیا، روز گذشته در 76 سالگی از دنیا رفت.
 مانوئل کاسرس، هوادار پرشور و اسطوره‌ای فوتبال اسپانیا که با لقب «مانولو ال دل بومبو» (مانولو با طبل) در سراسر جهان شناخته می‌شد، روز پنج‌شنبه در سن 76 سالگی درگذشت و با او، ضرباهنگ کوبنده‌ای خاموش شد که بیش از چهار دهه همراه تپش قلب تیم ملی اسپانیا بود.
کاسرس با کلاه بره بزرگ باسکی و پیراهن قرمز شماره 12 معروفش به یکی از چهره‌های همیشگی حاضر در مسابقات تیم ملی اسپانیا تبدیل شد — گنجینه‌ای ملی و کوبنده که طبل‌ نوازی بی‌وقفه‌اش به موسیقی غیررسمی لاروخا تبدیل شده بود.
او در جریان جام جهانی 2006 در آلمان در مصاحبه با رویترز گفته بود: «هدفم این است که بعد از 12 جام جهانی بازنشسته شوم یعنی وقتی 77 ساله می‌شوم. اگر اسپانیا به همه آنها صعود کند. حتی اگر با عصا هم شده باشد آنجا خواهم بود.»
عشق او به تیم ملی اسپانیا از زمانی آغاز شد که برای اولین بار در سال 1979 به قبرس سفر کرد تا بازی اسپانیا را از نزدیک تماشا کند. اما جام جهانی 1982 در خاک اسپانیا، او را از یک هوادار پرشور به پدیده‌ای فرهنگی تبدیل کرد، به‌ گونه‌ای که طبل او به نمادی جدایی‌ناپذیر از هویت فوتبالی اسپانیا تبدیل شد.
کاسرس در نهایت دو جام جهانی کمتر از هدف بلندپروازانه‌اش را تجربه کرد. او در مجموع در 10 جام جهانی حضور داشت اما جام جهانی 2022 در قطر را از دست داد. آخرین حضور او در ورزشگاه مستایا در والنسیا در جریان دیدار مرحله یک‌ چهارم نهایی لیگ ملت‌ها برابر هلند در ماه مارس بود.
او در گفتگو با رویترز در جام جهانی 2018 در روسیه گفته بود: «من همه چیز را برای فوتبال کنار گذاشتم — تجارت و همه‌چیزم را — اما هنوز زنده‌ام. خوشحالم که می‌توانم اسپانیا را دنبال کنم، هر جا که بروم. دیگر چه می‌خواهم؟»
شهرت او به حدی بود که فدراسیون فوتبال اسپانیا در طول رقابت‌های جام جهانی روسیه هزینه سفر و اقامتش را تامین کرد، چرا که او به شخصیتی بدل شده بود که گاه شهرتش با بازیکنان تیم برابری می‌کرد.
تیم ملی اسپانیا در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس (توییتر سابق) نوشت: «یکی از وفادارترین هواداران‌مان درگذشت، کسی که در روزهای سخت و شیرین همیشه کنارمان بود. می‌دانیم که همچنان قلب ما را به طبل خواهی کوبید. در آرامش بخواب، مانولو.»
کاسرس که بیش از 30 سال صاحب یک کافه درست روبروی ورزشگاه مستایا بود، در مسیر این اشتیاق بزرگ زندگی‌اش — تیم ملی اسپانیا — فداکاری‌های زیادی کرد، چه از نظر مالی و چه شخصی.