آریا بانو - سینما ونیز/ ترکیب هومن سیدی در مقام نویسنده و کارگردان، با جواد عزتی در نقشی تازه، نقطه‌عطفی برای نمایش خانگی ساخته. سیدی این‌بار با قصه‌ای سرراست اما پرفشار، بدون پیچیدگی‌های نمایشی، به سراغ خشونت پنهان، زخم‌های خانوادگی و سرگشتگی نسلی خاموش رفته.
جواد عزتی در نقش داوود اشرف یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های کارنامه‌اش را ارائه داده. اجرایی کم‌صدا، اما عمیق و متأثرکننده؛ به‌حدی که وقت آن رسیده مالک مالکی را در ذهن‌مان عقب ببریم و برای داوود اشرف جا باز کنیم.
فیلم‌برداری و قاب‌بندی‌ها با دقت بالا طراحی شده؛ حرکت دوربین حساب‌شده و تدوینی بدون حاشیه، همه در خدمت ساختن تنش‌اند. طراحی صحنه و لباس نیز دقیق، کنترل‌شده و کاملاً هماهنگ با فضای روانی داستان است. پایان هر قسمت، نه با شوک، بلکه با فشاری تدریجی، مخاطب را به ادامه دیدن مجبور می‌کند.
هومن سیدی و جواد عزتی این بار فقط موفق نبودند؛ اثری ساختند که قواعد بازی را عوض می‌کند.
این سریال دو فصل دیگر در راه دارد و حالا باید دید سیدی برای پایان این مسیر تاریک، چه خوابی برای‌مان دیده؛
خوابی که ممکن است از خود واقعیت هم ترسناک‌تر باشد....