بزرگنمايي:

آریا بانو - سیناپرس / در اوایل یک صبح شب سال نو در مینه سوتا، در سال 1980، مردی به نام والی نلسون به طور تصادفی با جسد دوستش برخورد کرد که در چند متری در زیر برف دفن شده بود.
 ماشین ژان هیلیارد (Jean Hilliard) نوزده ساله هنگام بازگشت به خانه والدینش پس از یک شب بیرون ماندن از کار افتاده بود. او که فقط یک کت زمستانی، دستکش و چکمه های کابویی پوشیده بود، در هوای منهای 30 سانتیگراد شب از ماشین بیرون رفت تا از دوستش کمک بگیرد. در یک نقطه، او زمین خورد و از هوش رفت. بدن هیلیارد به مدت شش ساعت در سرما افتاده و کاملا یخ زده بود.
نلسون که او را نجات داد سال‌ ها بعد در مصاحبه‌ ای گزارش داد: یقه ‌اش را گرفتم و به داخل ایوان خانه کشاندم، فکر کردم مرده است. سفت تر از تخته یخ زده بود، اما دیدم چند حباب از بینی اش بیرون می آید.
اگر واکنش سریع نلسون نبود، هیلیارد ممکن بود به یکی از هزاران مرگ و میر سالانه ناشی از سرمازدگی تبدیل شود. در عوض، داستان او به بخشی از افسانه پزشکی و یک کنجکاوی علمی تبدیل شد که چگونه یک بدن می تواند در حالت منجمد زنده بماند؟ 
داستان های افرادی که در دمای انجماد جان سالم به در برده اند به اندازه ای غیرعادی هستند که ارزش خبری داشته باشند، اما نادر نیستند. درک این موضوع که سرمازدگی شدید لزوماً پایان زندگی نیست، به خودی خود مبنای درمان شده است. در شرایط کنترل شده، کاهش دمای بدن می تواند متابولیسم را کند کرده و نیاز بدن به اکسیژن را کاهش دهد. در محیط‌ های پزشکی یا در موارد نادر، یک بدن سرد می‌ تواند کل فرآیند مرگ را متوقف کند تا حداقل برای مدتی با نبض کم زنده بماند. 
جایی که شرح داستان هیلیارد برجسته می شود، ماهیت شدید حالت سرمازدگی او است. دمای بدن او به سختی 27 درجه سانتیگراد یعنی 10 درجه کمتر از دمای یک انسان سالم بود. او ظاهراً یخ زده بود و صورتش خاکستری، چشم ‌هایش جامد و پوستش خیلی سخت شده بود. به قول جرج ساتر (George Sather) پزشکی که او را معالجه کرده بود، بدنش سرد و کاملاً جامد مانند یک تکه گوشت یخ زده بود.
با این حال، تنها در عرض چند ساعت، بدن هیلیارد که با پدهای گرمایشی گرم شده بود، به وضعیت سلامتی خود بازگشت. او تا ظهر لب به صحبت گشود و با انگشتان بی ‌حس و تاول ‌زده، به سرعت مرخص شد تا زندگی بی ‌نظیر خود را که تحت تأثیر سرما قرار نگرفته بود، ادامه دهد.
برخلاف بسیاری از مواد، آب هنگام یخ زدن حجم بیشتری نسبت به مایع می گیرد. این انبساط خبر بدی برای بافت‌ های بدن است که در سرما گیر کرده‌ اند زیرا محتویات مایع آن‌ها تا حدی متورم شده و رگ ها و بافت ها پاره می ‌شوند. حتی چند کریستال یخ که در مکان نامناسبی شکل بگیرند می ‌توانند غشای سلولی را با خرده‌های سوزنی خود سوراخ کرده و اندام‌ها را به تکه ‌های سیاه ‌شده پوست و ماهیچه‌ های مرده تبدیل کنند که معمولاً این حالت را به عنوان سرمازدگی می ‌شناسیم.
حیوانات مختلف برای مقابله با خطرات کریستال های یخ تیز و در حال انبساط در شرایط یخبندان، سازگاری های بسیار خوبی را ایجاد کرده اند. به عنوان مثال، ماهی های اعماق دریا که به نام یخی باله سیاه قطب جنوب شناخته می شوند، گلیکوپروتئین ها را به عنوان نوعی ضد یخ طبیعی تولید می کنند. قورباغه چوبی با پرکردن گلوکز بدن خود، محتویات سلول های خود را به شربت ضد یخ تبدیل کرده و به این ترتیب در برابر یخ زدگی و کم آبی مقاومت می کند. 
بدون مدارکی بیشتر از مشاهدات فعلی، نمی توان با اطمینان گفت که بدن هیلیارد چگونه در برابر یخ زدن مقاومت کرد. آیا چیزی منحصر به فرد در مورد شیمی بدن او وجود داشت؟ یا حتی آرایش بافت هایش متفاوت بود؟ اگرچه دمای بدن هیلیارد پایین بود، اما طبق گزارش‌ها هنوز بسیار بالاتر از صفر بود. این واقعیت که بدن هیلیارد جامد شده بود نشانه رایج سرمازدگی یا هیپوترمی شدید است، زیرا سفتی عضلانی تا حدی افزایش می یابد.
به گفته محققان، حتی اینکه سطح بدنش سرد و سفید بود و حتی چشمانش شیشه ‌ای و جامد به نظر می ‌رسید، شاید تعجب‌ آور نباشد. بدن کانال ‌های رگ‌ های خونی زیر پوست را برای حفظ عملکرد اندام‌ها می‌ بندد، تا جایی که بدن خاکستری به نظر می ‌رسد و به طرز قابل ملاحظه‌ ای سرد باقی می ‌ماند.