آریا بانو - خراسان /پسر نوجوانی دارم که خلاق و پرشور است، اما حین شوخی با خواهر و پدرش فیلمبرداری و بعد واکنش‌های آن‌ها را در فضای مجازی منتشر می‌کند تا مخاطبان پیجش افزایش پیدا کنند؛ حالا برخلاف قبل فقط نزدیکان مخاطبش نیستند و این‌که غریبه‌ها به نوعی وارد زندگی ما شوند را نمی‌پسندیم.
رفتار پسرتان ریشه در پدیده‌ای دارد که می‌توان آن را «تقاطع خلاقیت و نیاز به دیده‌شدن» نامید. نوجوانان امروز در دورانی زندگی می‌کنند که مرز میان «زندگی شخصی» و «محتوا» بسیار باریک شده است؛ فضای مجازی برای آنان نه فقط محل سرگرمی، بلکه صحنه‌ای برای ساخت هویت است. خلاقیت پسرتان در ساخت ویدئوها نشان‌دهنده جسارت و انرژی سازنده است، اما وقتی این خلاقیت در قالب «نمایش خانواده» بروز می‌کند، مسئله‌ای تازه شکل می‌گیرد: «جابه‌جایی مرزهای حریم خصوصی». درواقع او هنوز درک درونی از مفهوم «حریم» را به دست نیاورده و انتشار لحظات خصوصی را نوعی موفقیت اجتماعی می‌بیند، نه تجاوز به حریم دیگران.
پیامدهای خانوادگی این رفتار
در کوتاه‌مدت، این وضعیت ممکن است شوخی و خنده به‌همراه داشته باشد، اما در عمق روان خانواده احساس ناامنی عاطفی شکل می‌گیرد. خواهر یا پدر وقتی نگران‌اند که هر واکنشی ممکن است در صفحه‌ای عمومی منتشر شود، ناخودآگاه از صمیمیت روزمره فاصله می‌گیرند؛ یعنی دقیقاً همان بخشی از عشق خانوادگی که باید بی‌قید و شرط باشد، تبدیل به محتوایی مشروط می‌شود. در بلندمدت اگر این رفتار ادامه یابد، به دو نتیجه می‌رسد: یا اطرافیان مجبور به سکوت و سردی می‌شوند، یا نوجوان در نقش «مدیر افکار عمومی خانواده» گرفتار اضطراب مداومِ حفظ محبوبیت و ترس از ریزش مخاطب خواهد شد. هر دو مسیر، تصویر ناسالمی از ارتباط خانوادگی به‌جا می‌گذارد.
چگونه کنترل را بازگردانیم
بازار 
1. به جای منع، مفهوم‌سازی کنیم| گفت‌وگو را با «حکم ممنوع» شروع نکنید؛ با او بنشینید و درباره تفاوت میان «حریم شخصی» و «محتوای عمومی» صحبت کنید. از خودش بپرسید تصورش از «حریم خانواده» چیست و چه چیزهایی را مجاز به اشتراک می‌داند. وقتی نوجوان در مسیر تعریف این مرزها مشارکت کند، قانون را از درون می‌پذیرد نه از بیرون.
2. خلاقیتش را هدایت کنید| پیشنهاد دهید تولید محتوایش را به سوژه‌هایی شخصی‌تر ولی بی‌خطر منتقل کند؛ مثلاً آموزش، طنز عمومی یا همکاری با دوستانش. حتی می تواند بخشی از درآمدش را برای پروژه‌های هنری هدفمند صرف کند تا احساس ارزشمندی حفظ شود.
3. الگوی شفاف باشید| والدین هم باید رفتار خود با حریم خصوصی را بازبینی کنند. اگر اعضای خانواده خودشان گاهی از لحظات خصوصی در شبکه‌ها استفاده کنند، نوجوان مرزها را مبهم‌تر خواهد دید.
4. اعتماد را جایگزین کنترل کنید| به او بگویید هدف، «قطع راه دیده‌شدن» نیست بلکه «حفظ امن‌ترین شکل دیده‌شدن» است. وقتی بفهمد این گفت‌وگو برای حفظ احترام و امنیت جمعی است، نه برای محدود کردنش، مقاومتش کاهش می‌یابد.
در نهایت، باید بدانیم این مسئله بیشتر از آن‌که نشانه بی‌احترامی باشد، فریاد وابستگی نسل تازه به حضور اجتماعی است. اگر والدین بتوانند خلاقیت آنلاین را با مسئولیت واقعی پیوند دهند، مرزها نه با دیوار بلکه با درک مشترک ساخته می‌شوند؛ نرم، انسانی و پایدار.