یک قدم قبل از اقدام تنبیهی

آریا بانو - خراسان /آنچه والدین درباره مراحل تربیتی و تنبیهی فرزندان خردسال‌شان برای اصلاح رفتارهای اشتباه او باید بدانند 
طی پژوهشی که باهدف بررسی پدرمادرهای کودک‌آزار انجام شد، محققان به وجود خصلت‌های مشترکی در آن ها پی بردند. اولین شباهت آن‌ها ضعف شدید در کنترل خشم است؛ یعنی تنبیه فیزیکی کودک روشی است که آن ها به طور ناخودآگاه برای تخلیه حس‌های منفی خود مانند شکست، عصبانیت، استرس و ... به کار می‌برند. اما راهکار چیست؟
 ​​​​​​​
اثرگذاری روی کودک بدون تنبیه و تهدید
برای این که بتوانیم لجبازی فرزندمان، حرف گوش ندادن‌ها و بی‌احترامی و نق‌زدن و برخی اعمال و عادات دیگر مثل نظم و همکاری را در آن ها پروش دهیم، حداقل چهار هفته لازم است که به دنیای مطلوب آن ها برویم و بعد چهار هفته شاهد این هستیم که آن ها بنا بر میل و درخواست ما رفتار می‌کنند. سلایق افراد خانواده و کودک‌مان را بشناسیم و عاشقانه و بی قید و شرط کودک‌مان را دوست داشته باشیم. آن موقع است که بدون تنبیه و تهدید می‌توانیم روی کودک اثر بگذاریم.
بازار
روشن کردن انتظارات
قبل از تنبیه کودک‌مان، انتظارات‌مان را از آن‌ها روشن کنیم. آن‌ها تا سن دو سالگی کودک درک درستی از مفهوم کار درست و نادرست ندارند. بعد از آن، ابتدا مفهوم کار درست و نادرست را به کودک‌مان بیاموزیم. سپس از او انتظار داشته باشیم کار درستی انجام دهد.
قطع ‌نکردن حمایت عاطفی
در هر شرایطی حمایت عاطفی از کودک دلبندمان را قطع نکنیم. به میزانی که والدین داد بزنند، فرزندشان کمتر به حرف آن ها گوش می دهند. ممکن است همان لحظه بترسند و اطاعت کنند اما والدین مجبورند هربار بلندتر از دفعه قبل داد بزنند تا فرزندشان را مجبور به اطاعت کنند. در بیشتر مواقع والدینی که داد می‌زنند، از حرف گوش‌کن نبودن فرزندشان گله دارند. قبل از تنبیه کودکان آرامش خود را حفظ کنیم و رفتاری انجام ندهیم که باعث شود پشیمان شویم یا از کودک معذرت‌خواهی کنیم چراکه اعتبار و اعتماد کودک به ما کم می‌شود. تنبیه باید متناسب با سن کودک باشد و کودک بخاطر اشتباه اکنونش تنبیه شود و نه بخاطر اشتباه گذشته.
دشواری ترمیم و احیای اعتماد کودک
داشتن حس امنیت اصلی‌ترین شرط رشد جسمی و روحی کودک محسوب می‌شود. متاسفانه فرزندان والدین تنبیه‌گر محکوم به تحمل وحشت و حس نبود امنیت هستند. توجه داشته باشید که یکی از دشوارترین کارها ترمیم و احیای اعتماد کسی است که آن‌را در بچگی به خاطر برخوردهای نادرست پدر و مادر از دست داده است. یکی دیگر از، وجوه تشابه والدینی که تنبیه گر هستند یک توقع عجیب از فرزندان است؛ یعنی می‌خواهند آن‌ها دلیل تنبیه‌شان را بفهمند. خیلی از آن‌ها بعد از تنبیه کودک از او طلب بخشش می‌کنند. مثلا با او شوخی می‌کنند تا سرحالش بیاورند یا محبت‌های بی‌پایه و اساس دیگر بعد از یک دوره تنبیه بالا. این رفتارها هیچ فایده‌ای ندارد.