آریا بانو - در دهه های 1930 تا 1940، امپراتوری ژاپن مرتکب جنایاتی از جمله "کشتار نانجینگ" (تجاوز نانکینگ) در آسیا شد.

جنایات آلمان نازی مانند آزمایش های پزشکی با حضور سوژه های انسانی که در اردوگاه های کار اجباری انجام شد، بیشتر از جنایات ژاپنی ها علیه بشریت مورد توجه قرار گرفته اند، زیرا پژوهش های بیشتری در این زمینه انجام شده و تاریخ‌نگاران زمان بیشتری را صرف بررسی و مطالعه این اعمال وحشتناک کرده اند.
با این وجود، ژاپنی ها نیز در یک پروژه سری به نام "واحد731" ( Unit 731 ) اقدام به انجام آزمایش های پزشکی با حضور سوژه های انسانی کرده اند.
آغاز فعالیت واحد 731

واحد 731 در سال 1937 فعالیت خود را در منطقه پینگ‌فانگ در شهر هاربین، چین آغاز کرد. واحد 731 دارای شعب فعال در سراسر چین و آسیای جنوب شرقی بود. این واحد به عنوان سازمانی برای ارتقای سلامت عمومی آغاز به کار کرد و قرار بود پژوهش هایی با هدف کمک به سربازان ژاپنی انجام دهد.
از جمله این پژوهش ها می توان به بررسی روش هایی که بدن انسان می تواند گرسنگی و تشنگی را تحمل کند و مبارزه با بیماری ها اشاره کرد. واحد 731 به طور رسمی به نام "بخش پیشگیری از بیماری همه‌گیر و تصفیه آب ارتش کوانتونگ" (Epidemic Prevention and Water Purification Department of the Kwantung Army) شناخته می شد.

اما در پس نام رسمی خود، واحد 731 مسئول پژوهش و توسعه جنگ افزارهای بیولوژیکی و شیمیایی بود. این واحد طی جنگ دوم چین و ژاپن (1937 تا 1945) و جنگ جهانی دوم درگیر آزمایش های مرگبار با حضور سوژه های انسانی و ساخت تسلیحات بیولوژیکی و شیمیایی بود.
تخمین زده می شود که بین 200 هزار تا 300 هزار نفر به واسطه فعالیت های واحد 731 کشته شدند. برخی منابع آماری تا نیم میلیون نفر را ارائه کرده اند.
آزمایشات اولیه واحد 731 روی افراد داوطلب که فرم رضایتنامه را امضا کرده بودند، انجام می شد. اما با شدت گرفتن جنگ، اعضای واحد 731 روش های خود را تغییر دادند.

واحد 731؛ آزمایشگاه شیطان
اگرچه پروتکل ژنو 1925 استفاده از تسلیحات شیمیایی یا بیولوژیکی را در جنگ ممنوع کرده بود، اما ژاپنی ها قصد داشتند تا خود را برای این نوع جنگ ها آماده کنند. از آنجایی که این نوع آزمایش ها مواردی نبودند که بیشتر افراد حاضر به حضور در آنها به صورت داوطلب باشند، ژاپنی ها تصمیم گرفتند تا از اسرای جنگی به عنوان سوژه های آزمایشی خود استفاده کنند. قربانیان واحد 731 عمدتا چینی ها و روس ها و با درصد کمتر، مغول ها و کره ای ها بودند.
از جمله آزمایش هایی که توسط واحد 731 صورت می گرفت می توان به تزریق عامل بیماری‌زا، کم آبی بدن کنترل شده، آزمایش تسلیحات بیولوژیکی، آزمایش محفظه فشار هیپوباریک، کالبدشکافی روی فرد زنده، آندروتومی (Androtomy)، قطع عضو، و آزمایش های تسلیحات استاندارد اشاره کرد.

رهبری واحد 731 بر عهده سپهبد شیرو ایشی (Lieutenant General Shiro Ishii) بود. همراه با دانشمندان دیگر که به خدمت گرفته بودند، واحد 731 به عنوان نمونه آزمایش هایی را با آلوده کردن سوژه ها به بیماری های مختلف انجام می دادند تا واکنش بدن این افراد به عوامل بیماری‌زا را بررسی کنند. از آنجایی که ژاپنی ها بیشتر پرونده ها و سوابق واحد 731 را در پایان جنگ از بین بردند، اطلاعات کمی درباره دانشمندانی که در این واحد کار می کردند، وجود دارد.
یکی از اهداف ژاپنی ها برای تزریق عوامل بیماری‌زا و بررسی واکنش بدن انسان به آنها، تلاش برای ایجاد بیماری های جدید بود. دانشمندان ژاپنی فعال در واحد 731 به قربانیان خود با عنوان "تنه های چوبی" (Maturas) اشاره می کردند و عمل های جراحی مختلف از جمله کالبدشکافی روی فرد زنده را انجام می دادند.

از آزمایش های دیگر، رهاسازی موش های آلوده به طاعون با هدف آلوده کردن افراد به این بیماری و بررسی و مطالعه شرایط سوژه ها بود. واحد 731 در واقع یک شکنجه‌گاه بود که در ذهن بسیاری از افراد این واحد یک ضرورت برای پیروزی در جنگ محسوب می شد.
دانشمندان واحد 731 از طریق تجاوز و بارداری ناخواسته زنان نیز آزمایش هایی را انجام می دادند. به عنوان نمونه، به زندانیان مرد مبتلا به سیفلیس گفته می شد تا به زندانیان زن و همچنین زندانیان مرد تجاوز کنند تا چگونگی پخش شدن این بیماری در بدن مطالعه و بررسی شود.

زنان بدون این که بخواهند باردار می شدند، سپس آزمایشاتی انجام می شد تا تاثیرات بیماری ها روی مادر و جنین بررسی شود. گاهی اوقات، کالبدشکافی روی سوژه زنده صورت می گرفت تا چگونگی رشد جنین بررسی شود.
شکست در جنگ و دریافت مصونیت برخی افراد حاضر در واحد 731 از آمریکا
هنگامی که مشخص شد ژاپن در جنگ جهانی دوم پیروز نخواهد شد، کارگران واحد 731 بیشتر اسناد و مدارک آزمایش ها را نابود کردند. پس از تسلیم رسمی ژاپن در آگوست 1945، واحد 731 نیز به طور رسمی منحل شد.
دولت ژاپن تا سال 1988 به تخلفات و جنایات واحد 731 اعتراف نکرد و حتی پس از اعتراف نیز از آنچه در این واحد رخ داده بود، عذرخواهی نکرد. این پروژه ای بسیار محرمانه بود و بیشتر شواهد و مدارک نیز نابود شده بود. افزون بر این، مقامات رسمی که از فعالیت های واحد 731 آگاه بودند، اطلاعات خود را در اختیار عموم قرار ندادند.

به دلیل این عدم تصدیق و شفاف‌سازی، دولت چین افزایش آگاهی درباره جنایات واحد 731 را مد نظر قرار داد. در سال 1982، چینی ها در همان مکانی که واحد 731 در زمان جنگ جهانی فعالیت می کرد، موزه ای را تاسیس کردند.
برخلاف برخی از پزشکان و دانشمندان آلمان نازی که آزمایش هایی را روی زندانیان و افراد حاضر در اردوگاه های کار اجباری انجام دادند، بیشتر افراد درگیر در آزمایشات واحد 731 به دلیل اقدامات و جنایات خود مجازات نشدند.
پس از پایان جنگ جهانی دوم، بسیاری از آنها دوباره وارد جامعه شده و در حوزه های کاری خود موفق بودند. نیروهای آمریکایی، به ویژه ژنرال داگلاس مک آرتور تصمیم گرفتند تا افراد حاضر در واحد 731 را محاکمه نکنند. ژنرال مک آرتور در ازای دریافت اطلاعاتی که این افراد از آزمایش های خود جمع آوری کرده بودند، به آنها مصونیت داد.
ژنرال مک آرتور معتقد بود که محاکه این افراد مانع از دریافت اطلاعات پزشکی مستند حاصل از آزمایش های صورت گرفته می شود. با این تصمیم، عدالت هرگز اجرا نشد.