آریا بانو - تسنیم /سفرنامه‌نویسی، به عنوان یک سنت ادبی کهن، نقش بسزایی در فرهنگ و تاریخ ایران ایفا کرده است. از زمان‌های دور، نویسندگان و پژوهشگران با سفر به کشورهای مختلف تجربیات و احساسات خود را در قالب سفرنامه ثبت کرده‌اند. این نوشته‌ها نه تنها به معرفی جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی کشورها کمک کرده، بلکه، به انعکاس زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی جامعه‌های مختلف نیز پرداخته است. در این میان، سفرنامه‌های حج از رایج‌ترین سفرنامه‌ها در ادبیات فارسی به شمار می‌روند، این نوع سفرنامه‌ها که از ناصرخسرو و ابن بطوطه شروع و تا نویسندگان عصر حاضر مانند شریعتی و آل احمد ادامه پیدا کرده، دل نگاشته‌هایی در باب مشاهدات سفر حج بوده که عمدتاً با نگاه‌های فلسفی و اجتماعی همراه بوده است. قدیمی‌ترین سفرنامه حج به زبان فارسی مربوط به ناصر خسرو است. این سفرنامه به نام «سفرنامه ناصر خسرو» یا «سفرنامه» معروف است و در سال 1046 میلادی (436 هجری شمسی) نوشته شده است. در این اثر، ناصر خسرو جزئیات سفر خود به مکه و مدینه را به دقت توصیف کرده و به مسائل اجتماعی، فرهنگی و مذهبی آن زمان پرداخته. سفرنامه او به عنوان یکی از اولین و مهمترین متون سفرنامه‌نویسی در زبان فارسی شناخته می‌شود و تأثیر عمیقی بر ادبیات و فرهنگ سفرنامه‌نویسی داشته است. ناصر خسرو با این که در فنون سخن صاحب سبک و چیره دست بوده است اما در سفرنامه اش از آن ادبیات غمزه آلود خبری نیست، بلکه از عمق درون به مساله نگریسته است. نهضت سفرنامه‌نویسی در ایران اگرچه در دوره صفوی شروع شد، اما شکل‌گیری آن را باید به دوره قاجار مرتبط دانست، ادبیات حج در ایران مولود این دوره تاریخی به ویژه در فاصله سال‌های 1290 تا 1320 قمری است، کارشناسان بر این باورند که سفرنامه‌های حج قاجاری گنجینه‌های پایان‌ناپذیر برای شناخت بسیاری از مسائل دینی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و تمدنی مسلمانان هستند.